Ze zette de stofzuiger met een bezweet voorhoofd terug in de trapkast. Weer een streep. Ze had het tafellaken al gestreken en de servetten klaargelegd. Dochter Saar had de menukaartjes met uiterste precisie geschreven. De peertjes hadden gisteren drie uur op het fornuis staan stoven tot ze dieprood zagen, de groentesoep had ernaast staan pruttelen. Haar man had de visschotel vanmorgen bij de visafslag opgehaald, zij haar bestelling bij de bakker. Anders dan vorig jaar, had zij nu een duidelijk ‘wie-wat-wanneer-lijstje’ gemaakt om alle boodschappen en klusjes voor het kerstfeest in ontspannen sfeer af te handelen. Deze kerst zou er geen stress rondwaren in huize Jansen. Als laatste ging Anna het dessert ophalen bij de ijssalon. Ze stapte in de auto en reed achteruit het pad af. Boem! Wat was dat? Ze stapte uit en zag tot haar grote schrik Saars kat voor het achterwiel liggen! Het beestje kermde van de pijn: het achterpootje van het beestje lag in een vreemde hoek. Anna greep zich vast aan het portier om niet te vallen. Saar stoof naar buiten en barstte in huilen uit: ‘Máááám! Wat heb je gedáán!?!’ Ja, wat heb ik gedaan? dacht Anna. Er zat niets anders op dan naar de dierenarts te rijden. De kat in een wasmand op de achterbank, Saar er snotterend naast. Het dessert, en waarschijnlijk het hele kerstdiner- moest wachten. Ze waren niet de enige pechvogels met een kater: In de wachtkamer zaten meer keurig geklede onfortuinlijke baasjes met hun huisdier. Opvallend weinig konijntjes.