Afscheid. Ze staan hand in hand op de hoge dijk. Roerloos. Een lange jongeman. Het meisje heeft haar hoofd op zijn schouder gelegd. Aan de voet van de dijk spelen de golven in het rivierwater met de buigzame, sierlijke rietstengels. De hemel is zo blauw als een korenbloem. Een zuchtje wind laat het lange, blonde haar van het jonge meisje dansen. Ze staan daar helemaal alleen. Het lijkt of de wereld van hen is. Het is stil, zo stil. Geen meeuw die krijsend het mooi tafereel beschadigt. De oudere vrouw die uit één van de huisjes die beneden aan de dijk liggen, naar buiten komt, ziet het paar staan. Met een peinzende blik in haar ogen gaat ze op de bank zitten die tussen de bloeiende rozenstruiken staat. Het is haar jongen die op de dijk staat. Haar zoon die daar boven hand in hand staat met een jonge vrouw. Diep in haar borst voelt ze een vreemde pijn. Toch glijdt er even later een glimlach over haar lippen. Ze sluit haar ogen en wandelt in het boek van haar verleden. Ooit stond ze daar ook zo met een man. Vol vreugde en verlangend naar de toekomst. Ze staat op en diept uit de zak van haar schort een schaar en een paar tuinhandschoenen op. Behoedzaam knipt ze enkele rozen. Rozen hebben doornen. Je moet ze geen kans geven je te bezeren. Voor ze haar huisje weer binnen gaat, kijkt ze nog even achterom. Ze schrikt. De dijk is leeg. Een eenzame meeuw scheert krijsend in het blauw boven de lege plek.