“Heeft u alles, mevrouw?” “Ik heb niets meer nodig, Jasper, laten we gaan.” Hij opende het achterportier van de marineblauwe Bentley en hielp haar met instappen. De busjes van het veilinghuis stonden al klaar voor de oprijlaan. Terwijl de limousine vrijwel geruisloos de weg opdraaide, keek ze naar haar oude handen in haar schoot, bang voor de emoties die deze laatste rit zouden oproepen. Ruim tachtig jaar had ze hier gewoond, kende ze elk huis, elke boom. De geuren en kleuren van de omgeving waren net zo vertrouwd als die van haar linnenkast. Ze had altijd in een groot huis gewoond maar thuis was voor haar nog veel weidser. Het was zelfs alsof de wolkenlucht in al die jaren nooit veranderd was. Ze was de laatste. Zelf had ze geen kinderen en de dochters uit het eerste huwelijk van haar man hadden geen belangstelling voor het huis. Ze had in de afgelopen dagen nog wat brieven en fotoalbums verbrand en de rest liet ze over aan haar notaris en het veilinghuis. Tijd was altijd cyclisch geweest, zoals op een wijzerplaat. Alles ging en kwam weer terug. Dag en nacht, de seizoenen, feestdagen, verjaardagen. Maar toen ze haar ouderwetse wekker verving door zo’n modern digitaal ding met verspringende cijfers ontdekte ze dat haar tijdlijn genadeloos recht was. Met een begin en een eind. Een eind dat snel naderbij kwam. De oude fabriek, waar in een grijs verleden haar vader de scepter zwaaide, stond vervallen en verlaten te wachten op het einde. Op drie na waren alle ruiten kapot. Ook dat veranderde niet. Blijkbaar was de kolos zelfs voor de vernielzucht van de jeugd te obscuur geworden. Ze had zich er jarenlang druk om gemaakt. Niet meer. Na haar was er niemand meer die het iets kon schelen. Huize Noorderzon lag er mooi bij in het lentelicht en even leek het alsof ze weer thuis kwam. Het gebouw was ongeveer net zo groot, maar hier zou ze slechts één klein kamertje bewonen. “Geen afscheid alsjeblieft, Jasper, daar kan ik niet tegen.” “Zoals u wilt, mevrouw.” “En Jasper?” “Mevrouw?” “Bedankt.”