Ingrid keek de zaal rond. Meer dan 120 aanwezigen. Op hun manier feestelijk gekleed. De jongste was twee jaar oud, de oudste honderd. Ze genoten allemaal van de heerlijke kerstmaaltijd. Er was voor iedereen wel wat van zijn of haar gading, van welke nationaliteit je ook was of welk geloof je ook aanhing. De feestzaal was prachtig aangekleed in roze met paars, ze had alles in één stijl gewild. Er was zelfs een roze kerstboom met glinsterende paarse ballen. Zachtjes voelde ze met haar vingers aan de gladde stof van haar roze jurk, de sleep had ze voor het gemak afgedaan. Maar ze wilde persé eenmaal de jurk dragen. Ze merkte hoe haar vader haar hand zocht en vond. Hij gaf er een kneepje in, alsof hij haar sterkte wenste. Ze trok haar hand terug. Ze voelde zich sterk, zeker na de magnum champagne die ze had gedronken voor het diner. Ze tinkelde met het zilveren mes tegen haar half lege wijnglas om de aandacht te vragen. Langzamerhand verstomde het veeltalige geroezemoes. Ruim 120 gezichten keken haar aan. ‘Ik wil jullie allemaal hartelijk bedanken voor jullie aanwezigheid, dit doet mij veel. Nadat Hans mij heeft laten staan, bijna letterlijk voor het altaar, ben ik extra dankbaar dat jullie op een dergelijke korte termijn allemaal wilden komen.’ Het kostte haar moeite goed uit haar woorden te komen. Ingrid hief proostend het glas richting de 120 vluchtelingen uit het naastgelegen tentenkamp. Langzaam gleed ze van de stoel af onder de tafel, ladderzat.