De dis Het tafellaken moet zo glad liggen als een biljartlaken. Ik strijk het satijn voordat ik het over de tafel drapeer. Op de centimeter nauwkeurig, overal evenveel overhangen. Daarna plaats ik de zes borden twee centimeter van de rand af. Het bestek evenzo, twee centimeter van de rand en op volgorde van de op te dienen gerechten die ik de afgelopen twee dagen heb voorbereid. Drie glimmend gewreven kristallen glazen rechtsboven ieder bord, het in een waaier gevouwen servet op het kleinste voorgerechtbord. Het begint ergens op te lijken. Alleen nog de zilveren kaarsenstandaards en het bloemstuk op een hoge piëdestal. De besteklepels meetkundig uitgerekend verdelen over de tafel. Vanaf een afstandje bekijk ik mijn creatie en ik ben tevreden. Het kunstwerk glimt me tegemoet, niets ontbreekt en we kunnen allemaal zo aanschuiven. Nee, plaats nemen. Op de oprit hoor ik een auto, de portieren worden dicht gegooid en mijn kleinzoon van twee kleppert aan de brievenbus. Ik open de deur en hij roept heel enthousiast: ‘Daar ben ik dan, oma,’ en hij stoomt meteen door de kamer in. Ik vertrouw hem niet, zo alleen binnen. Hij schuift zijn houten kinderstoel naar achter, klimt erop en pakt zich aan de tafelrand vast. Hij wil dichterbij zitten. Zich niet bewust wat hij doet, trekt hij aan het tafellaken. De kaarsen branden gaten in mijn laken, de bloemen zwemmen op tafel. Hij schrikt en huilt. Ik ook.