Helder verhaal. Mooie, specifieke details die weinig te raden overlaten. Jou kennende heb je ze stuk voor stuk gewogen op goudschaaltjes, ook de alliteratie in de titel. :thumbsup:

De titel bekt zeker lekker. :thumbsup: Mijn gedachtegang tijdens het lezen: Deze zin vind ik ongeloofwaardig: [ ...keek ze sindsdien zijn onderbroeken na op blonde haren.] Blonde haren in zijn onderbroek? Bekijkt ze die met een vergrootglas? De moderne vrouw heeft daar weinig haar. [Ze sloot haar ogen en werd zich pijnlijk bewust van die allesoverheersende geur van kleffe klei die zich in haar neusharen had genesteld.] Ik mis hier de herkomst van deze geur. Waar komt die ineens vandaan? [Ze deed open en zag twee politieagenten staan. Ze namen hun pet af. Ze wist het zonder dat ze iets hoefden te zeggen.] Ik ben allergisch voor herhalingen (3 x ze). Heb jij dit bewust zo gedaan? Ik mis een beeld van de HP. Ik lees wat ze is ( een jaloerse vrouw) maar verder krijg ik geen informatie door. Maar ik ben een beeldlezer/ denker en daarom benieuwd wat anderen ervan vinden. Een mooi stilleven van een gedekte tafel en de gevoelens erover. Eronder een moraal, een harde maar leerzame les. :nod:

De blonde haren vind ik ook iets te ver gezocht (de meeste mensen doen toch ook hun onderbroek uit tijdens de daad?). Dat 'alles opgeven' omdat je van Roosendaal naar Groningen bent verhuisd, vond ik wel treffend. Een Franse vriend moest ooit ook hard lachen om ons Nederlands idee van 'ver weg'. Een kleine hint naar de aard van het cadeautje had het nog iets spannender kunnen maken. Inderdaad een mooi en donker stilleven.

Blonde haren in zijn onderbroek? Bekijkt ze die met een vergrootglas? De moderne vrouw heeft daar weinig haar.

Ik had het niet opgevat alsof 'die Tanja' zijn onderbroek aangetrokken had... maar dat het ging om hoofdhaar, ja. De rest mag je er zelf bij denken, ;) .

Leonardo Pisano, Aardige schets, maar de details blijven naar mijn smaak toch een beetje hangen in algemeenheden. 'Feestelijk gedekte tafel' bijvoorbeeld. Noem liever 1 beeldend detail dan twee weinig zeggende bvnw En hier:

Harm was vijf jaar jonger dan zij. Ze had zich daar nooit ongemakkelijk bij gevoeld, tot ze hem op de kerstborrel zag lachen met dat collegaatje van hem,

het ongemakkelijke gevoel heeft betrekking op het leeftijdsverschil uit de 1e zin - maar de zin gaat verder over een heel ander gevoel. Niet zo'n sterke constructie. En collegaatje is ook weer zo algemeen - geef die Tanja 1 detail mee zodat de lezer haar voor zich ziet. En bij deze mijmering stokte ik even:

Ze sloot haar ogen en werd zich pijnlijk bewust van die allesoverheersende geur van kleffe klei die zich in haar neusharen had genesteld

Ze zit toch aan tafel (?) Dingetje: 'De houten deksel' volgens Van Dale: het deksel

Net als de anderen vind ik de onderbroek ook te ver gezocht. Heeft ze de zachte g ook voor hem opgegeven? Best knap als je dat kunt. Ik vind kleffe klei wel lekker ruiken. Een dolletje kan verstrekkende gevolgen hebben. Dan de oudejaarsavond maar alleen uitzitten. Er is vast wel iets leuks op de tv.

@Leonardo, om nog even op de 'slipgate' door te gaan, als ik een tekst van je lees, zit er altijd ergens een bommetje waardoor je even opschrikt of je adem inhoudt. Dat was voor mij bij de blonde haren. Ik hoef dan verder geen tekst of uitleg omdat ik het zelf invul. De metaforische modder kan ik plaatsen en zelfs ruiken. En ik fantaseer over het cadeautje. Wat zou ze voor hem gekocht hebben dat de groeve ingaat?

Mooi verhaal, mooi opgebouwd van de feestelijke tafel naar de klootzak (en dan natuurlijk nog je knaller, keihard). Hoewel ik nondeju een prachtwoord vind, kan ik het moeilijk rijmen met deze dame - kan aan mijn persoonlijke nondejubeleving liggen, hoor, wellicht dat ze daar in Roosendaal heel anders over denken. Ik zou niet de blonde haren, maar de onderbroek veranderen. Zoeken op vlekken klinkt veel banaler, blonde haren spreken aangenaam tot de verbeelding, maar dan gewoon in zijn kleren. In tegnstelling tot Janp vond ik de 5jaar-alinea juist erg sterk; de constructie spreekt voor mij boekdelen over zowel Tanja, als het ongemak waarmee zij bezien wordt.

'Ze deed open en zag twee politieagenten staan. Ze namen hun pet af. Ze wist het zonder dat ze iets hoefden te zeggen. Over vijf dagen zou ze het cadeautje op de houten deksel leggen.' 'Ze wist het zonder dat ze iets hoefden te zeggen.' is overbodig. 'Over vijf dagen zou ze het cadeautje op de houten deksel leggen.' is emotieloos, terwijl ze vol in de emotie zit.

Ja, dan zou het kunnen: 'Vijf dagen later....' En het mooie is dat die zin dan juist weer bol van emotie zou staan, zonder dat die wordt benoemd. (Overigens: ik rook de beklemmende geur van de kleffe klei. Mooi element.)

Ik dacht aanvankelijk dat de klei niet alleen als metafoor bedoeld was, en dat zij Harm zojuist een half metertje onder de Groningse klei had verstopt. Kleffe klei, die aan je schoenen kleeft en zich niet zo gemakkelijk weg laat spoelen. Maar bij lichamen die onder verdachte omstandigheden worden aangetroffen zijn partners de eerste verdachten, en dat strookt niet met het bezoek van de agenten die hun pet afnemen. Hoe dan ook, een fijn stukje. Met plezier gelezen ondanks de al eerder genoemde haar op de onderbroek. Verfrissend om te zien dat je ook nog iets leuks kunt doen met een oubollige opdracht.

De eerste keer dat ik het verhaal las, dacht ik ook dat ze die arme Harm een beetje had begraven in de klei. Ik vraag me dan af of je die suggestie met opzet probeerde te wekken? Een goede invulling van de opdracht. Ps. Hier geen verwarring door onderbroeken en blonde haren. Er zijn wat dat betreft veel scenario's te bedenken die bijdragen aan vinden van blonde haren in een onderbroek.

Mooi, goed geschreven, tot de verbeelding sprekend verhaal, met een anti climax. Het detail van die blonde haren in zijn onderbroek vind ik geweldig. Ik zit me al dagen af te vragen en te fantaseren hoe die erin zouden kunnen geraken. Dat zich daarbij, tot mijn leedwezen, bijna pornografische gedachten ontwikkelen, heb ik te danken aan de reactie vanThérèse in #5. De blonde krullen vervangen door vlekken vind ik klef, nog kleffer dan die Grunningse klei. Ik zou niet teveel waarde hechten aan de argumenten van Marietje tegen die blonde haren. Volgens haar heeft de moderne vrouw ‘daar’ weinig haar. Marietje is wat dit betreft niet van deze tijd. Als ik in de sauna om me heen kijk en mijn blik hier en daar te rusten leg, dan zie ik heuvels vol bossages, oerwouden soms, van zwart via rood naar blond en grijs. Niks geen kaalslag met het scheermes. Gijtesik is nu de mode, soms gebundeld tot een enkele of dubbele paardenstaart. Rastastekels als een stekelvarken ben ik ook al tegen gekomen. Dus Leonardo, als je met je tijd mee wilt gaan, handhaaf die blonde krullen dan. In de tweede alinea vloekt mevrouw een keer: nondeju. Een vloek van niks. Etymologische herkomst: au nom de Dieu, in Godsnaam. Omdat de opdracht luidt dat we hier naar een climax toe moeten werken zou ik, nadat ze hem al een keer een klootzak had genoemd, niet nog eens met nondeju op de proppen komen. Hoogstwaarschijnlijk heeft ze ‘godverdomme’ gezegd. Schrijf dat dan ook. Als de geest van haar zo doortrokken is door die kleffe klei kost haar dat geen enkele moeite. Wees niet bevreesd om je personen op de juiste momenten godslasterlijk te laten grommen. De laatste zin zou ik met een witregel loskoppelen van het voorgaande. Nu lijkt het alsof het een besluit van haarzelf is, op dat moment genomen. Terwijl ik denk dat ze wel anders piepte.

Bedankt voor jullie reacties Uru, Annemieke en (de te weinig door mij geprezen) Dos.

Niet waar Leonardo, laatst schreef je nog dat ik schrijfvorderingen maakte. Sindsdien oefen ik in 'naast mijn schoenen lopen'. Ik heb al een eeltprofiel van anderhalve millimeter ontwikkeld.

Beste Leonardo, je hebt een lekker gevoel voor zinsbouw, een rustige manier van schrijven die prettig leest en de beeldspraak is raak, zoals de klei die aan je schoenen zuigt. En, of het nu zinnig is of niet om andermans haren in een onderbroek te zoeken (ik zou eerder haren in iemands bovenkleding zoeken...) is ook dat een treffende. Duidelijk een schrijver met ervaring c.q. eentje die 'het' in de vingers heeft. Met die eerste indruk in het achterhoofd heb ik het gevoel dat dit niet een van je betere verhalen is. De situatie wordt goed neergezet en er wordt wel een spanningsboog ingezet, maar de resolutie (de plotselinge dood) lijkt niet logisch voort te komen uit de eerdere alinea's. Wat heeft haar vermoeden van een ietwat 'los' leven ermee te maken dat hij ineens overlijdt? Je had kunnen benoemen dat hij een enorme durfal was (bungeejumpen, racen, etc), dan accepteer ik als lezer de onvermijdelijkheid dat ooit een keer de politie voor de deur zal staan. Met andere woorden: de laatste alinea hoort m.i. in een ander verhaal thuis, of ik moet iets heel erg gemist hebben. Daarnaast is het jammer dat de laatste zin onnatuurlijk aanvoelt. Bij zo'n plotselinge onheilstijding ben je sprakeloos, je zakt door je knieën, je wilt er niet aan, raakt in paniek, etc., maar geen berustende vooruitziende gedachten lijkt me. Hopelijk heb je hier wat aan!