Het gezelschap aan tafel oogde tevreden. Zijn schoonvader stak waarderend de duim omhoog. Vanuit de open keuken antwoordde Godfried met een saluerend gebaar dat ook zijn schoonmoeder niet ontging. Ze glimlachte. Het maakte dat hij haar vergaf dat ze bij binnenkomst smalende woorden had geuit over het enigszins verdorde, en volgens haar disproportioneel grote, kerststuk dat aan de kroonluchter boven de eettafel hing. Ze moest nu eenmaal altijd kritiek hebben, maar ze was lovend geweest over zijn zevengangen kerstdiner. Tot dusver. Eva lachte hem dankbaar toe. Hij schonk haar een kushand. Ze had gelijk gehad. Een intensieve, zes maanden durende, kookcursus leek genoeg om het verschil in stand te doen vervagen. Om het uit te wissen, zou hij zich van het voorjaar verdiepen in het impressionisme en de hele familie uitnodigen voor een weekendje Parijs met een bezoek aan het Musée d'Orsay als achteloos geplaatst accent. Nu restte nog het puntje op de i van de avond: de Crème brulée á la Godfried met Stroh Rum van tachtig procent. 'Wij spreken elkaar nog,' baste zijn schoonvader. Godfried knikte tegen de dreigende wijsvinger en kromp ineen toen de voordeur daarna met een alles overweldigende klap werd dichtgeslagen. Even later zag hij door het gebarsten glas hoe Eva hem een verwijtende blik toewierp vanaf de achterbank van de Mercedes die met gierende banden optrok. Vóór haar zat haar moeder. Hij dacht nog wat rook op te zien stijgen vanuit haar gedecimeerde haardos.