Geen glas, geen spijker, geen rare dingen Het halve staartje gaat ritmisch als een metronoom heen en weer. Johan, een slungelige puber van veertien, schatert en klapt in zijn handen. Hij geeft de bal nog een lel. ‘Kom op, Doro, pak ‘m.’ Johan en Doro, veertien jaar al een team. De kleine viervoeter stuift weg, dansend, grommend om de gladde bal te temmen. . Dan klinkt er een ijselijk gegil. De jongen verstijft en rent naar de hond. Snel kijkt hij naar de poten, woelt met zijn handen door de vacht. Het gejank gaat door merg en been. Geen glas, geen spijker, geen rare dingen. Het hondje blijft gillen. Zijn ogen zijn twee smeekbedes om hulp. Aan de overkant van de tuin gaat op een bovenverdieping een gordijntje opzij. Johan ziet het niet, buigt zich over zijn hond. Het beestje blijft janken en trillen. Johan kan niks vinden. Even plotseling als het gekerm begonnen is, houdt het op. Hij vertelt het zijn ouders. ‘Ach, zal wel kramp geweest zijn of zo, stelt zijn vader hem gerust. ‘Of een kleine splinter, die je niet kunt zien,’ voegt zijn moeder er aan toe. Maar Johan gelooft er niks van. Hij kent zijn hond al veertien jaar. Twee dagen later is het weer raak. Zomaar, uit het niets, begint Doro te gillen. Hij rent rondjes door de kamer, loopt een vaas omver, slingert zich onder het bankstel, piept, jankt, blaft, gilt, kermt – en ligt dan roerloos. Ze maken een afspraak met de dierenarts. Doro kan over een uurtje komen. De deurbel klinkt. Johan doet open. Een politieagent vraagt of zijn moeder thuis is. Helemaal verontwaardigd komen ze even later de kamer in. ‘Er was notabene een melding van dierenmishandeling gedaan.’ Ze zijn beiden kwaad. De vader springt op: ‘Door wie?’ ‘Zeggen ze niet.’ ’s Middags gaan ze met Doro naar de dierendokter. ‘Epilepsie.’ zegt hij. Ze zijn allemaal even stil.