Het meisje draagt stiletto’s en een laag uitgesneden glitterjurk. Lange haren strelen haar blote rug. Midden op de dansvloer vangt ze de steelse blikken nonchalant op, inclusief de mijne. Smaakvol deint haar achterste op het ritme van 90’s-hits. Plots schudt het meisje wild met haar lichaam, alsof ze op een andere playlist danst dan wij. Dan zakt ze ineen en schokt en schudt over de grond. Haar ogen zijn opengesperd, haar pupillen rollen van links naar rechts. Haar lichaam lijkt door de duivel bezeten. Langs de terugdeinzende omstanders stap ik naar voren, me weifelend afvragend wat te doen. Ik verwijder de bonkende haarclip en geef haar gespartel de ruimte. De muziek stokt en dooft piepend uit. Ze bedaart en ik pak haar vast. De jurk is afgezakt, een roze maximizer-beha komt voor iedereen zichtbaar tevoorschijn. Eyeliner baant zich vlekkend een weg over haar gezicht. Als ik haar overeind til, raken mijn polsen de welving van haar borsten. Per ongeluk, natuurlijk. Ik begeleid haar de zaal uit en de muziek zwelt weer aan, terwijl een vriendin de stiletto’s draagt. Wazig kijkend en lispelend verdwijnt ze in een toilethokje. Tien minuten gaan voorbij, twintig misschien wel. Dan is ze daar weer. De glitterjurk zit terug op zijn plek, net als de eyeliner, en zo herovert ze de dansvloer. Verleidelijk zoeft haar decolleté voorbij; borsten, herpakt in hun ongrijpbare, opeengeperste grandeur. Iets verderop sta ik, opgegaan in de groep mannen die smeekt om haar aandacht. Toch is er iets veranderd. Te midden van al die zorgvuldig geboetseerde buitenkanten is in eentje een barst ontstaan, zoals iedereen ooit scheurt en breekt. Men bidt slechts dat het in de schaduw gebeurt, en de een draagt zijn barsten soepeler dan de ander. Het meisje beklimt het podium. Ze lacht en gooit haar haren opzij.