Het is jaren geleden, destijds was hij was pas vier. Een druk jongetje, altijd rennend, vallend of struikelend. Het liefst droeg hij zijn groene kaplaarzen naar school. Het gebeurde zomaar. Op de grond van het lokaal lag hij. Opeens. 'Raymond doet raar,' roept Martijn hard. Raymond ligt schokkend op de grond. Ik schrik. Zachtjes leg ik mijn hand op zijn lijfje, probeer zijn hoofdje opzij te leggen. Zevenendertig kleuters in een klas, eentje ligt op de grond. Petit mal, grand mal, absence., kaaklem, alles schiet door mijn hoofd. Hulp zoeken. Een epileptische aanval. De kleuters staan om hem heen, Anne pakte Raymond 's hand. 'Hij doet gek,' zei Monique terwijl een ander kind juf Marianne waarschuwt. Ze zit in het lokaal vlakbij. Ik maak zijn knellende kleding los, doe zijn schoenen uit. 'Zijn tong,' flitst er door mij heen, 'ze bijten alles stuk.' De kaak zit stijf geklemd. Zijn lijfje blijft vreemd schokken. Jan brengt het rode bekertje vol water. 'Hier Raymond,' zegt hij maar Raymond ligt lijkbleek op de grond. Anne legt een dekentje van het poppenwiegje over hem heen. Willemien aait zijn voetjes. Seher huilt van de schrik. Het druktste jongetje van de klas dringt zich naar voren. 'Wat doet ie nou?' schreeuwt hij.In Raymond's oor roept hij hard 'je moet niet dood gaan hoor!' We horen de sirene en net als de mannen van de ambulance binnen komen komt Raymond bij. Verward kijkt hij om zich heen. 'Wat is er nou' vraagt hij en alle kinderen klappen.' Hij leeft weer' gilt Clint. Juf Marianne belt Raymond's moeder. En dan, jaren later, zie ik Raymond terug. Op een muziekfestival. Als rapper. Met een schokkende beweging rent hij over het podium. Hij zwaait naar mij en even hangt hij zijn tong schuin uit zijn mond en lacht. Ik zwaai op het ritme van de muziek terug.