wekelijkse schrijfopdracht #78: epilepsie Mijn vriend wekt me als de trein het station binnenrijdt. Is het de wijn of de slaap die ik in mijn benen voel? Ik giechel de trap af. Daar ligt iemand. Onderaan de trap. Plat voorover. Wat een gek gezicht. Shit, daar ligt iemand plat voorover onderaan de trap! En ik heb nog een EHBO-diploma ook. Voor ik er erg in heb, zit ik er op mijn knieën naast. “Hallo?” Zou ze dronken van de trap gevallen zijn? Voorzichtig raak ik haar schouder aan. “Halloho?” Geen zichtbare wonden. Maar ook geen contact. Wat nu? “Is ze gevallen?” Waar komt die man ineens vandaan? “Weet niet. Ze lag hier toen wij de trap afkwamen.” Hij buigt zich over ons heen. “Dat is epilepsie. Dat herken ik.” “Oh ja.” Had ik ook kunnen herkennen. Natuurlijk. “Wat doe je daaraan?” Mijn vriend kijkt mij aan. Hij vertrouwt kennelijk nog op mijn oordeel. “Niets,” zeg ik. Wijs en alwetend. “Voorkomen dat ze zichzelf bezeert.” “Ze moet misschien medicatie om de aanval te stoppen. En even gecontroleerd.” Die man weet echt waar hij het over heeft. Ik kijk naar hem op. Een klein tiental benen blijkt zich inmiddels om ons heen verzameld te hebben. “Gevallen” “Onwel geworden” “Epilepsie” “Het ziekenhuis is hiernaast-” “Moeten we-” “Wat is hier aan de hand?” Een stem met enig overwicht tussen het gekrakeel. Een agent. Er zijn er twee. Waar komen die nu weer vandaan? Met fietsen. Zijn dat mountainbikes? In het station? “Epilepsie? Okee. Dat regelen wij.” Mooi. Ik sta op. “Kom,” zeg ik. “Moeten wij niet-” “Nee, hier hebben wij niets aan toe te voegen.” Steeds meer mensen blijven staan waar wij weglopen. Ik wil naar bed. En nooit plat voorover in de stationhal liggen.