'Dat mens van hiernaast kent dus echt geen fatsoen.' Jan-Jaap keek verstoord op van het Reformatorisch Dagblad. Trude stond, zoals elke zaterdagmiddag, op het keukenladdertje het achterraam te zemen. Morgen was het zondag, de dag dat haar ouders steevast 'gezellig' even langskwamen en het huis er onberispelijk uit moest zien. De dag ook, dat de buurvrouw steevast over de tong ging. Ze hoorde hier niet, in het dorp. Dat was de rotsvaste overtuiging van Trude, haar ouders, de ouderlingen en de overige leden van de kerkgemeenschap. 'De Dag des Oordeels, daarop zal voor haar ook deze zaterdag zwaar worden meegewogen,' kraste Trude. Jan-Jaap zuchtte nauwelijks hoorbaar. Hij betrapte zich erop dat dit misschien meer te wijten was aan het beeld van de buurvrouw dat hem voor ogen kwam, dan aan de irritatie die hij voelde bij het horen van de veroordelende woorden van zijn eega. Hij vroeg zich af of het een zonde was dat hij zo af en toe dacht dat hij als hij God zou zijn alle vrouwen geschapen zou hebben naar het evenbeeld van de buurvrouw. 'Wat doet ze dan?' vroeg hij, terwijl Trude haar voeten op de bovenste trede plaatste. 'Ze ligt weer eens in haar bikini te zonnen. Maar nu geeft ze zich ook over aan zelfbevlekking.' Jan-Jaap zuchtte weer, ditmaal onvermijdelijk hoorbaar. Trude draaide haar hoofd. 'Ja, erg hé? Ze ligt ongegeneerd op haar stretcher te schokken en te trillen dat het een aard heeft,' bracht Trude op hese toon uit. 'Ik zal het wetboek er eens op naslaan. Kijken of we daar aangifte van kunnen doen.' Jan-Jaap sprong op uit zijn stoel, het dagblad voor zijn kruis houdend, en spoedde zich naar boven.