's Middags rond een uur of drie bracht Lotte, zoals elke werkdag, de post rond bij de kantoormedewerkers van naaiatelier KMA. Ze doet dat altijd zo onopvallend mogelijk. "Ik wil geen aandacht. Aandacht schept alleen maar verplichtingen. Laat mij maar lekker onzichtbaar blijven," had ze Fenna eens toevertrouwd. Vandaag lukte dat niet, werd ze opnieuw het mikpunt van spot van de naaisters toen de fabrieksdeur open stond en zij er op haar loafertjes langsliep. "Kijk, daar hebben we het boodschappenmeisje van de baas," riep Ingrid, de aanvoerster van het stel. Alle naaisters stopten ademloos met werken. Hoe het precies gegaan was, weet Fenna niet. Ze keek door een kier van de deur van haar kantoortje en zag hoe Lotte gejonast werd door drie potige meiden. Vervolgens hoorde ze water lopen in de spoelbak en zag ze Lotte als een tegenspartelende vis in de bak terechtkomen. Toen Lotte tegen vijven de laatste postronde liep, bleek dat haar natte bips een afdruk op haar bureaustoel had achtergelaten. Lotte was zichtbaar aangedaan geweest. Terwijl Fenna naar huis rijdt vraagt ze zich af waarom ze niet heeft ingegrepen. Ze besluit om na het eten Lotte te bellen om te vragen hoe het gaat. Kan ze alsnog sorry zeggen. Ze krijgt echter de hele avond diens voicemail ervoor, kijkt tussen de pogingen door nog even op Twitter en leest op Nu.nl dat de trein van Utrecht naar Zwolle fors vertraging heeft. Alweer een incident op de rails. De volgende ochtend wordt Fenna op kantoor begroet met opgewonden woorden van een collega: "Heb je het al gehoord?" "Wat had ik moeten horen?" vraagt ze. "Ingrid is gisteravond geschept door een trein, bij Hattemerbroek." "Hattemerbroek? Is dat niet de plaats waar Lotte woont?" Fenna en haar collega draaien zich tegelijk om naar de postafdeling en zien dat Lotte beheerst enveloppen sorteert. Haar mondhoeken zijn iets omhoog gekruld.