Nagenoeg in iedere tas slingert er wel eentje rond, zo'n krakende vensterenvelop. Op de achterkant staan haar boodschappen. Soms door haar geschreven in een bibberig handschrift, met potlood, nooit met pen en soms door mijzelf geschreven, met vulpen. Moeder en dochter zijn niet hetzelfde. Af en toe ruim ik ze op; ik bewaar ze, die boodschappenlijstjes. In een laatje. Voor later als ze er niet meer is. 'Schrijf je het op? Hier, op de achterkant .' Ze reikt mij een oude envelop aan. De postbank vandaag, in blauwe letters. 'Roomyoghurt, twee bananen'. 'Ja mam. Ik onthoud het wel.' 'Nee, opschrijven, jij vergeet altijd wel iets. Is het zaterdag vandaag?' Ik knik. 'Doe het NRC maar. Of de Volkskrant, kijk even naar de voorpagina. En weet je waar ik trek in heb?' 'Een haring, met ui, zonder zuur,' zeg ik. 'Ja, precies, schrijf op,' commandeert ze met een wijzende vinger. Het laatje staat open waar een stapel opengescheurde enveloppen in ligt. Kladpapier noemt ze het. Oude enveloppen van bedrijven die niet meer bestaan, banken die al jaren anders heten. 'Ik zie je aan het einde van de middag, toch? Dag lieverd, kijk goed uit, hè'.