Post is blijven hangen aan het gordijn achter de voordeur dat mijn glazen huis van de wereld scheidt. Ik trek het gordijn omhoog en de vallende bundel jaagt mijn door de gang liggende verzameling herfstblad op. Schreeuwerige aanbiedingen in cellofaan, blauwe enveloppen die altijd met z’n drieën binnenkomen, een stukje papier van Dr. Momo, een marabout, die belooft mijn geliefde terug te brengen en een stencil van Petrinka die in een bedenkelijk Engels schrijft dat zij strijken wil. Ik schop vol in de hoop. Een brief met een heus handschrift dwarrelt op. Ik word aangeschreven onder postcode en huisnummer in een hellend mannelijk schrift. Er zit geen vlammende postzegel op maar een plakstrookje van negenenzestig cent. Wanneer ik de envelop omdraai, zie ik een exotische naam en een kamernummer. Mijn tijgersjaal glijdt af. De plakrand is gelikt en kiert; was zijn speeksel op? In een stoeltje waar ik niet vanaf kan vallen, rits ik ‘m open en trek er een kaart met zwarte en dieppaarse fluwelen vlinders uit. Waar is mijn sjaal? Dan glijden mijn ogen langs zijn letters; geen enkele is op dezelfde manier geschreven. Er zijn er die afgeknepen zijn of verbrijzeld. Andere zijn bijna verdronken of verbrand. Geen enkele letter bijt; zijn tanden zijn een voor een uit zijn mond geslagen. Hij bedankt me omdat ik zijn martelende woorden heb vertaald.