Met de jas van Fabian in haar armen geklemd kijkt ze naar het papiertje dat op de grond dwarrelt. Ze herkent meteen zijn typische hanenpoten. Minutenlang staart ze ernaar en laat zich uiteindelijk op zijn bed zakken. De vuilniszak knispert onder haar achterste. Dan buigt ze voorover. Raapt met koude vingers het briefje op. Rugzak, staat er bovenaan. Ze weet het nog als de dag van gisteren. Helaas mocht ze niet mee naar JoHo, zijn favoriete reiswinkel. Het is afgevinkt, ook de slaapzak en microvezelhanddoeken, reisverzekering, visum en inentingen. De GGD, toen mocht ze wel mee. Ze voelt een flauwe glimlach op haar lippen. Voor naalden was hij altijd al benauwd. Ze legt het lijstje op haar bovenbeen en strijkt het glad. Met de mouw van zijn jas veegt ze over haar wangen. Zijn geur is er allang uit. Het ruikt zelfs een beetje muf. Regenjas staat doorgestreept. Dat was echt een knallende ruzie. Hoe kon ze zich zo opwinden over een regenjas? Zelfs hier heeft hij er nooit een gedragen. Ze herinnert zich zijn blik. Zijn grijze ogen, die donkerder werden als hij onzeker was. Ze hadden de week voor zijn vertrek alleen maar donker gestaan … vorig jaar. Gewoon gaan, had ze gemeend. Ervaren wat er in de wereld te koop is. Een avontuur om nooit meer te vergeten. Nu ben je nog jong. Wat een lege woorden. Had hij het voelen aankomen? Vandaar zijn plotselinge twijfel over de reis? Met haar vinger gaat ze over de letters. Daarna stopt ze het lijstje in de la van zijn nachtkastje, bij de andere kostbare spulletjes van hem. Fabian had zo’n afkeer van geweld en juist hem schoten ze uit de lucht. Ze hangt zijn jas terug, kiepert de vuilniszak met kleren leeg, vouwt zijn T-shirts en truien op en doet ze weer in de kast. Een moment laat ze haar voorhoofd op het stapeltje rusten. Als laatste hangt ze de spijkerbroeken naast elkaar. Dan trekt ze zijn dekbed recht. Morgen zal ze het verschonen.