‘Waar is oma dan gebleven?’ ‘Die ging naar het café volgens mij’. ‘Heb je verdomme geen bier voor haar gehaald? Ik had het toch nog op dat briefje geschreven?' Zuchtend loop ik naar de auto. Hoe vaak had ik inmiddels niet tegen hem gezegd dat zijn oma ze niet meer allemaal op rijtje heeft? Dat het echt geen goed plan is om haar naar het café te laten gaan. Als ik dertig jaar geleden had geweten dat ik de hele dagen achter mijn alcoholistische schoonmoeder aan zou rennen, terwijl mijn man zich met zijn secretaresse vermaakt en mijn volwassen zoon de hele dagen versmolten met de bank op zijn mobieltje ligt te Tinderen, dan had ik het misschien allemaal anders gedaan. Als ik uit de auto stap, hoor ik het geschreeuw van ver. ‘Mien! Mien! Mien! Mien! Doe je panty uit!’ Met angst en beven maak ik de deur open om de situatie te aanschouwen. Daar staat ze, mijn lieve schoonmoeder, met alleen nog een panty aan, te dansen op een statafel. Ze zingt ‘Non, Je ne regrette rien’ en ziet er inderdaad niet uit alsof ze ergens spijt van heeft, ze schudt dramatisch haar vermagerde kont heen en weer. De overige cafégasten beginnen te applaudisseren. Ik raap haar kleren, die door de ruimte verspreid liggen, bij elkaar en stop ze in mijn handtas. ‘Hoeveel moet ze betalen?’ ‘Vijfendertig euro’. Ik smijt het geld op de bar en loop naar de statafel toe. Inmiddels heeft ze haar panty uitgekregen en zingt over alle duiven op de Dam. Gelukkig is schoonmoeder niet zo zwaar, het kost amper moeite om haar van de statafel te tillen. Ik gooi haar over mijn schouder en loop onder luid protest van haar voormalige publiek het café uit. Thuisgekomen neem ik niet meer de moeite om Mien uit de auto te sjouwen. Om haar nog enigszins tegemoet te komen, druk ik niet op het knopje van de centrale vergrendeling. Ik loop de achtertuin in en steek een sigaretje op. De buurvrouw zwaait over de schutting en zegt dat het ideaal weer is om de was buiten te drogen - dat scheelt namelijk energiekosten.