Duf. Zo voelde ik me: vreselijk duf. De letters dansten voor m’n ogen. Ik had gisteravond veel te lang door geschreven. En nu was ik al de hele dag bezig met het lezen van manuscripten bij de uitgever waar ik sinds kort werkte. Ik kon letterlijk geen letter meer zien. Het leek zo leuk: maak van je hobby je werk! Dat stond in de advertentie waar ze redacteuren vroegen. Behalve de droom om zelf schrijver te worden, lees ik ook graag. Dus toen Hans mij wees op de vacature, bedacht ik me geen moment: gratis lezen, sterker nog, je kreeg er voor betaald. Uiteraard had ik er geen idee van dat ik minstens tien manuscripten per dag door moest worstelen. Alleen de eerste vijftig pagina’s. Als die interessant waren, mocht het manuscript verhuizen naar een ander bakje en een andere redacteur. In de drie dagen dat ik er nu werkte, had ik slechts twee manuscripten doorgeschoven. Was ik te kritisch? Ik keek naar de stapel afgewezen kopij. Er zat ongelooflijke bagger tussen. Sprookjes voor kinderen, waarbij ik na drie alinea’s al compleet de draad kwijt was door complexe verhaallijnen en fantasienamen die niet in mijn hoofd bleven hangen. Wat moest je nu met een type als Xsrdt? Het bekte gewoon niet lekker. Romans die openden met platte porno, maar mijn oortjes werden er niet rood van. Nu werd ik ook al niet opgewonden van Vijftig tinten grijs, dus het kon ook aan mij liggen. Was ik zo kil? Ik had Hans nog nooit horen klagen. Traag rekte ik me uit, voor vandaag was het genoeg. Ik pakte m’n jas van de kapstok en groette mijn collega’s. Ik verlangde er naar om naar huis te gaan. Hans had gekookt, een lekker wokgerecht met mie en een frisse komkommersalade op mijn verzoek. Hans kon heerlijk koken, ik liep iets sneller door. Terwijl ik de voordeur opende met mijn sleutel hoorde ik zijn stem al: ‘hallo liefje, lekker gewerkt?’ Voor ik antwoord kon geven, ging hij verder: ‘sorry schat, geen mie vanavond. Ik had opeens zo’n zin in groentesoep. Met lettervermicelli!’