Mijn moeder had op mijn komst gerekend: in de keuken stonden al twee kopjes klaar onder het Senseo-apparaat en zelfs de voordeur had ze al een stukje open gezet. Ik kuste mijn moeder en het leek wel of ze weer wat kleiner en breekbaarder was geworden en mijn hart kromp ineen.” Nu vooral opgewekt, positief en tot he point blijven” peperde ik mezelf nogmaals in. “Een bak koffie drinken, vooral niet ingaan op negatieve opmerkingen of geklaag en dan snel boodschappen gaan doen.” Ma: “Zo, ik ben zo blij je eindelijk weer eens te zien” 1-0 voor ma. Ik was twee dagen geleden nog geweest en had toen de voor en achtertuin gedaan, ik had niet eens mijn nagels helemaal kunnen reinigen en die vertoonden dan ook nog zwarte rouwrandjes. “Rouwrandjes, was eigenlijk heel toepasselijk sinds mijn vaders dood” dacht ik nog. Opgewekte stem: “Hallo ma, hoe gaat het, wat een lekker weer hè?” Ik nam een slok van mijn koffie, maar ma maakte gebruik van het feit dat ik daardoor niets kon zeggen en wat ik gevreesd had, gebeurde. “Ja, alleen is maar alleen, hè”. Snel slikte ik mijn koffie door. “Heb je nog boodschappen nodig?” wist ik nog uit te brengen hoewel ik het boodschappenbriefje al lang op de salontafel had zien liggen en ik las: 1 k. ges. aardap 1p. koffie 3ml ½ p geh. 4 karb. 1fl wasm 1 fl p gesn. gr. Suikerrkl. Geld ½ br. Wijs geworden door legio andere boodschappenbriefjes, begon ik eerst te ontcijferen wat er precies stond, net als vroeger. 1 kilo geschrapte aardappels 1 pak koffie 3 maal ½ pond gehakt 4 karbonaadjes 1 fles wasmiddel Maar wat was in hemelsnaam 1 fl p? “Een fles port”, zei mijn moeder en we schoten allebei in de lach en even was het net als vroeger. Alleen stond er dan vaak 1p.mv(1 pak maandverband) op, maar dat hadden we geen van beiden meer nodig. Een boodschappenbriefje had het ijs gebroken. Ik stapte op mijn fiets, haalde geld, werkte het lijstje af en toen namen we samen een glaasje port (1 gl. p)