# 76 Iguala - Mexico, 26 september 2014

@Elyse, ik heb het moeten googelen. 43 Studenten die op een nacht verdwenen. Nooit meer iets van vernomen. Moeders, vaders, naasten die schreeuwen om een antwoord. Het is van een grote beklemming.

Samen met de verdwenen en vermoorde vrouwen een van de bizarre verhalen uit Mexico.

Eigenlijk zou ik onbeantwoord jouw woorden willen beantwoorden, Elyse.

Zo is het in veel landen, Elyse. Triest.

Ik sluit me aan bij de mooie woorden van hierboven.

Een vreselijke gebeurtenis. De angst zou me bekruipen als ik er woonde.

Ik zou toch kiezen voor drieënveertig vragen of vraagtekens. 'Zonder drieënveertig antwoorden' legt, taalkundig gezien, een rol bij de slachtoffers, en dat is niet jouw bedoeling.

@Mili, ik heb de link toegevoegd. Langs de tijdlijn groeit je afschuw en ongeloof, het hele gebeuren gaat je inbeeldingsvermogen te boven. Krijsende ouders lopen hier met een ijzingwekkende regelmaat over de Reforma, waar ook ik woon, vanaf de Angel de la Independencia naar de Zócalo. Machteloos tegenover een zwijgende overheid waar bloed aan kleeft. Ik word gillend gek als ik probeer me in die ouders te verplaatsen. (In 120 woorden een poging tot een gesprek binnen een door verdriet verwoest huwelijk, een jaar later. De 'verwerking', het verschil. De één gelaten, verlamd, naar hoop zoekend die er niet is. De ander opstandig, boos en verbitterd. Het slaat niet aan. Maar het mag niet vergeten worden.)

Ik heb het helemaal begrepen @Elyse, dank voor je nadere persoonlijke invulling.

buikpijn

Heel mooi Elyse en dank dat je de aandacht vestigt op een ramp die in NL/B door de waan van de dag op de achtergrond is geraakt.

Zonder drieënveertig antwoorden. Heel mooi gezegd, Elyse.

Een antwoord sluit niet altijd de open vraag. Trieste gebeurtenis :(

@Marcus, er verdwijnt nogal wat in Mexico, vooral in de doofpot. @Madd, een mooie overpeinzing die veel zegt... @Tja, triest dekt de lading hier niet, het is meer dan walgelijk. @Blavatski, geen woorden kunnen dit ooit mooi maken. @Dos, angst helpt niet. Bewaking ook niet. Ze zijn zo omgekocht. @Angus: nee Angus, nee. Drieënveertig vragen of vraagtekens zijn hier taalkundig niet gericht genoeg; het zouden vragen ins Blauwe hinein worden. Er wordt geschreeuwd om HET (heimelijk bekende maar gevreesde) antwoord van een overheid die weet, maar zwijgt. En dat maal drieënveertig. De Ayotzinapa studenten zijn helaas geen vraagtekens meer, alleen kan hun antwoord het daglicht niet verdragen. Alles draait hier om een bekentenis. @Allen: Dank voor jullie reacties.

Een bijzonder enge gedachte dat je zomaar kunt verdwijnen. Ook met drieënveertig mensen tegelijk. En dat het alleen uitmaakt voor eventuele nabestaanden. De manier waarop mensenrechten wereldwijd worden geschonden is gruwelijk. Zeker ook omdat juist vaak overheden openbaarlijk en zonder achting meewerken aan allerlei walgelijkheden. Lange tijd gaf ik er niet om, te ver van mijn bed en belevingswereld. Sinds een aantal jaar geleden Raif Badawi (een Saoedische Blogger) werd aangeklaagd voor afvalligheid, ben ik meer gaan kijken naar wat er speelt buiten mijn eigen gemakkelijke wereldje. Sindsdien word ik dagelijks meer misselijk over de algehele gang van zaken. Niet dat dat helpt. En buiten het sporadisch tekenen van een petitie van Amnesty doe ik ook niets trouwens. Maar het is, denk ik, goed om in ieder geval te zien dat niets vanzelfsprekend is.

@ schrijvenmaar, zeker... Ook jij bedankt voor het lezen en reageren. @Frank, bedankt voor je waardering. Helaas is die waan van de dag levensecht maar ook deze ramp niet minder een gapende wond die om aandacht schreeuwt. Meer dan roeien met de riemen die we hebben kunnen we niet, om aandacht vragen is het minste... @ Nyceway, dank je, het is de vinger op de zere plek, of eerder op de stinkende wond. @Marietje, helaas is het geen open vraag. En het antwoord zal weinig troost bieden, maar zou misschien wel, noodgedwongen, een periode van blinde woede, onzekerheid en opgehouden schijn afsluiten; een begin van rouw mogelijk maken. Hoe onmenselijk ook. Dank voor jouw reactie.

@Annemieke, bedankt voor je reactie en aandacht. Waren de walgelijkheden maar minder oppermachtig. In onze onmacht schrijven wij. En laten hopelijk sporen achter. Dat is al meer dan niets.