De buurman bij ons aan de overkant heeft een prachtig huis, bij verre het mooiste huis hier in de straat. Maar of de buurman nou gelukkig is hier, dat is de vraag. Hij waagt zich bijna nooit buiten, alhoewel hij zijn voortuin wel mooi onderhoudt. De buurman heeft nooit echt contact met de mensen hier in de straat en boodschappen laat hij bezorgen zodat hij niet de straat op hoeft. Nu kan het wat te maken hebben met hoe de mensen hem in de buurt behandelen. Bijna iedereen in de buurt is jaloers op het huis, ze kijken er met duidelijke afgunst naar. Sommigen hebben het zelfs geprobeerd te kopen maar de buurman verkoopt het huis niet. Dat zorgde voor sommigen kwaad bloed. De kinderen in de buurt pesten de buurman ook, ze stoppen van alles door zijn brievenbus, leggen drollen op zijn stoep en nog veel erger. In een goede en gezellige buurt, wat deze buurt zegt te zijn, zouden de ouders er wat van zeggen, hun kinderen straffen of een standje geven tenminste. Maar doordat de ouders in deze buurt last hebben van het boze oog, de buurmans gras is groener zogezegd, prijzen ze stiekem hun kind, in de hoop de buurman weg te jagen. Ik schaam mij kapot dat ik vroeger ook een van die kinderen was, je hoort bij een buurt of je hoort bij een buurt, maar nu heb ik de tegenwoordigheid van geest, om door te hebben dat deze buurt ziek is, groen van jaloezie over de buurman. Deze buurt is helaas niet een buurt waar ik mijn kinderen wil laten opgroeien. Ik heb tegenwoordig enig contact met de buurman, al bestaat het vooral uit een knikje of een zwaai als we elkaar zien. De buurman kijkt wel opgelucht als hij mij ziet.