'Zonder burka kan ik echt niet naar buiten, hoor.' 'De oplossing is heel eenvoudig, gewoon de andere kant opkijken. Dan zie je het niet, dan merk je er niets van.' Maria probeerde de zwangere vrouw gerust te stellen. 'Dat is toch je reinste flauwekul? Een gevalletje kop in het zand steken, wat je niet ziet, is er ook niet.' Schichtig blikte zij om zich heen, de glimmende materie vol twijfel in haar hand.. 'Het werkt hoor!' Maria legde zoveel overtuiging in haar woorden, dat iedere onnozele hals het direct zou geloven, maar de zwangere vrouw tuinde er niet in. 'Daar geloof ik geen ene biet van. Wanneer iemand het boze oog op je richt, kan je er de donder opzeggen dat ongeluk over je heen stort. Daar is geen ontkomen aan.' Kon ze er maar zo'n rotsvast vertrouwen in hebben, dan zou ze tenminste met een gerust hart kunnen slapen en ontspannen haar bevalling tegemoet zien. 'Ja,' verzuchtte Maria: 'Daar zit hem nu net de kneep, dat lastige ongeloof van je. Dan zit er inderdaad niets anders op, dan protectiereflectie.' De zwangere vrouw hees zich in de positieburka van aluminiumfolie, en ging met een gerust hart de straat op.