De meldingen kwamen vrijwel tegelijkertijd binnen. Eén: onraad in de dierentuin, opengebroken hokken en hekken, ontsnapte (ontvoerde?) dieren. De nachtwaker van de zoo sprak gehaast en verward maar de boodschap was duidelijk. Twee: nijlpaarden op het schoolplein. Een vrouw van middelbare leeftijd dacht even uit te rusten tegen wat zij dacht dat kunst was, toen een van de beesten bewoog en begon te gapen. De opengesperde bek van een hippopotamus van zo dichtbij moet indrukwekkend zijn. De lucht die eruit komt ook. De vrouw was in shock geraakt en een voorbijganger had 1-1-2 gebeld. Je hoefde niet lang bij de politie te zitten om een verband te zien en ik schakelde dan ook onmiddellijk alle relevante hulpdiensten in. Ik zag niet alleen verband, ik zag het werk van een verknipte milieuactivist. Zo een die vindt dat alle dieren recht hebben op vrijheid, ongeacht of ze kunnen overleven in het wild, en ongeacht de risico's voor de bevolking. Zo eentje met een versleten spijkerjasje om zijn schouders en op zijn gezicht een poging tot een vlasbaardje, die de natuur gebruikt als excuus voor zijn eigen narcistische behoefte aan aandacht. Zo een die vroeger thuis vond dat hij altijd op het tweede plan kwam omdat het andere kind nu eenmaal slimmer was en harder werkte. Een moederskindje dat dacht dat hij zich allerlei vrijheden kon permitteren ter compensatie van wat hij allemaal miste. En zij trapte er nog in ook. Maar moeder leefde niet meer en God, wat had ik het gehad met die hufter. Er waren dodelijke slachtoffers te betreuren, mensen én dieren. Het had veel erger kunnen zijn. De meeste dieren waren uit gewoonte gewoon in hun verblijven gebleven. Eén giraffe brak zijn nek toen hij, op weg naar de uitgang tegen een lamp liep. Buiten de stad, op Kuytenbrouwer’s Spruitjeskwekerij werd later nog een struisvogel teruggevonden. In de stad was er niemand meer die probeerde mijn broer vrij te krijgen.