Wekelijkse schrijfopdracht #75: Krankzinnige Carmelita

‘Hoe durft ze hier zo parmantig te verschijnen, die sloerie die het leven van mijn lieve Pablo probeert te verwoesten!’ gromde oma Carmelita. Lisa ging staan, streek haar rode jurk glad, en stapte beheerst op oma Terreur af. De rest van de familie volgde haar heupwiegende stappen ademloos, in vervoering door Lisa’s voluptueuze billen. Oma Carmelita plantte haar wandelstok in het grind, rechtte haar rug en strekte haar kin net zo hoog tot ze op Lisa neer kon kijken. Alle zuurstof werd in één gezamenlijke snik uit de lucht gezogen. ‘Goedemiddag oma, wat fijn u weer te zien’ ‘Waar is mijn kleinzoon’, knarste ze van tussen haar tanden. ‘ Pablo? Die parkeert even de auto’ ‘ Jij… jij…’, oma Carmelita’s stem ging nu in crescendo, ‘jij valse... jij geniepige … feeks!’ spuugde ze. Haar knokige wijsvinger schoot de lucht in en iedereen veerde recht. Plots ging de ruimte gonzen. ‘Tante!’ ‘Oma!’ Pablo’s moeder sprong tussen hen in. ‘Moeder! Doet u toch rustig, denk om uw hart’ Maar Carmelita was niet te stopppen, haar wandelstok trilde onder haar venijn. ‘Ik ken jouw soort wel, ay, in mijn Cuba zijn er genoeg! Achterbakse heksen die misbruik maken van de pure harten van jongens als mijn Pablo…Maar ik zie wel wat je doet!’ Dat gebaar weer. ‘Ik heb je trucjes door’, en ze kneep haar ogen tot een kier, terwijl haar wijs- en middenvinger Lisa’s ogen sidderend naderden. ‘Ik ZIE je en je spelletje is bij-na uit’ bitste ze zo dicht bij Lisa’s gezicht, dat Lisa spetters spuug op haar wang voelde landen. ‘Hey! Wat heb ik gemist?’, prikte Pablo opgewekt door het gedonder heen. Oma knalde haar stok tegen Lisa’s scheen. ‘Pablito! Daar ben je dan! Geef oma Carmelita een zoen’ Lisa ademde diep in en blies haar laatste restje geduld uit.