Heeft iedereen dat? Een stem in je hoofd die zegt wat je wel en niet mag doen. Vooral dat niet is dominant. Zo deelde hij me vanmorgen fijntjes mee dat ik er echt niet uitzie in die broek. Ik word er zo moe van om er steeds maar tegenin te gaan dat ik op mijn zwakkere momenten toegeef en me gewonnen op de bank smijt. Soms komt de stem uit de mond van mijn schoonmoeder. Ik verdenk haar ervan onder een hoedje te spelen met dat wat in mijn hoofd huist. Een complot zoals je wil. Als ik dan toch iets buitengewoon goed heb gedaan dan is het stom toeval. Waarna ik met een vies gevoel mijn niet verdiende applaus in ontvangst neem. Natuurlijk heb ik geprobeerd om de stem de mond te snoeren. Met een goeie slok op wordt hij milder, zachter, bijna aardig om dan de volgende dag des te venijniger uit de hoek te komen. Chemische aanvallen met pillen van zwak tot het zware kaliber, ach allemaal verloren moeite. Toch zou ik hem missen als hij echt zou verdwijnen. Ik ben nooit alleen. Soms zijn we zelfs eensgezind en richten we al onze boosaardigheid op een toevallige voorbijganger. In stilte dat wel. Zolang mijn oren geen boxen worden blijft iedereen bespaard van de dialoog in mijn hoofd. Gelukkig maar. Het is niet al te proper wat zich daar afspeelt. Ik glimlach en loop door, niemand die het weet.