Geboren voor het ongeluk, hadden de oudsten gezegd. Zijn moeder stierf in haar laatste wee en een week later brandde het dorpshuis af. Hij heeft het boze oog, zei zijn oma. Zijn vader was meestal te dronken om hem te slaan. De jongen speelde in het stof voor het huisje, of keek naar de kinderen op het veld. Toen hij zes werd, zette zijn vader hem op de bus naar de stad. ‘Vertel ze maar dat ik dood ben. Vraag naar het weeshuis.’ Daar was het niet veel beter. In het begin wel. Hij ging naar school, maakte voor het eerst vrienden en beleefde een periode van nooit gekend geluk. Het weeshuis had echter een gestage instroom van nieuwe kinderen en het duurde niet lang tot er een meisje uit zijn oude dorp arriveerde. Binnen een paar dagen hadden al zijn vrienden zich van hem afgekeerd. Wat later brak er een zware griep uit in het weeshuis. Zijn schuld, zeiden ze. Ze pakten hem toen hij onder de douche stond. Hij onderging de schoppen in stilte, waardoor de kinderen nog kwader werden. ‘Duivelsoog!’ ‘Sterf!’ Maar de jongen was gewend aan schoppen en klappen en alleen-zijn. Hij trok zich zo ver mogelijk terug uit het weeshuisleven en bracht veel tijd door in het park, verzonken in een schoolboek - of heel soms in een roman, gevonden in de schaarse collectie van de stadsbibliotheek. Steeds vaker lieten ze hem daar met rust. Nu is hij ouder. Hij woont in een land en een stad waar niemand hem kent. Hier geloven ze niet in het boze oog. Bijgeloof, vinden ze en hij wil ze graag geloven. Maar gisteren werd voor zijn ogen een man aangereden. En de dag daarvoor kreeg zijn collega een hartaanval.