#75 - Misofonie

Open. Dicht. Open. Dicht. De actie in het schijnsel van een ongetwijfeld erg interessant tekstbericht eist mijn volledige aandacht op. Het schouwspel op het grotere scherm – waar ik nota bene dertien euro voor betaald heb – zou me meer moeten boeien, maar ik slaag er niet in om het te volgen. Het ritme van zijn kaken heeft iets van een anti-mantra en lijkt enkel een irritatie-effect na te jagen. Als de man vervolgens zijn smartphone toegrijnst, zie ik een lange speekseldraad tussen zijn tanden blinken, vlak voordat hij knapt. Walgelijk. Zijn date trekt er zich niets van aan en grabbelt opnieuw in de halflege voederton. Herkauwers. Mijn dwangmatige geest voegt uit eigen initiatief geluid toe aan de wansmakelijke scène. Crunch. Smak. Smak. De adrenaline stijgt met elke malende beweging en kaapt mijn ratio. Mijn hartslag versnelt, mijn ademhaling volgt. De stem in mijn hoofd die me altijd zegt om me ergens anders op te focussen heeft vanavond vrij genomen. Ik knijp mijn beide handen tot stevige vuisten. De lucht die ik door mijn neus uitadem verschroeit bijna mijn bovenlip. Ik knak mijn vingers en stuur verwoestende blikken naar de achterkant van het kauwende hoofd. Krak. Van alle plekken in deze praktisch lege zaal... Grabbel. ...kiezen de enige twee marginalen... Crunch. …die een emmer popcorn hebben gekocht... Smak. ...de rij voor mij... Ting-ting. ...om hun gsm te checken... Krak. Krak-krak. Plots vouwt een hand zich rondom mijn vuist. Mijn vriendin werpt me haar liefste glimlach toe. 'Zullen we gaan?' Ik begrijp het niet. Zij had deze film uitgekozen, hij stond al een tijdje op haar verlanglijstje. 'Ik vind er maar niets aan. Kom je?' Ik knik. 'Oké...' 'Ssjt!' Ik draai me om naar de man die ons boos aankijkt, wijsvinger tegen zijn lippen. De adrenaline balt opnieuw mijn vuisten. Krak.