Het was mijn moeder die het laken naar mijn vader bracht, de ochtend na mijn eerste natte droom. Hij nam me mee op een lange wandeling, vertelde me dat ik een man was geworden en dat mijn krachten zouden groeien. Hij vertelde me over vrouwen, over liefde, over lust. Hij vertelde over verantwoordelijkheden, verleiding en gevaren. En hij vertelde over De Kracht die van vader op zoon wordt doorgegeven in onze bloedlijn; De Kracht van het Boze Oog die ik vanaf die dag bezat, en ook weer over verantwoordelijkheden, verleiding en gevaar. Hij legde uit dat De Kracht, eeuwen geleden bedoeld om de stam te beschermen, niet meer van deze tijd was. Maar hij was er nog. Nadat mijn leraar natuurkunde enkele maanden later door een omvallende boom werd verpletterd, nam hij me weer mee op een wandeling en ik bekende dat ik mijn zelfbeheersing had verloren toen de man me, onterecht, een week had laten schorsen. Vader zei dat zoiets kon gebeuren, dat het hem ook was overkomen, maar dat ik waakzaam moest blijven voor ongewilde buitenproportionele gevolgen. Toen mijn rivaal in de liefde - een uitstekend zwemmer - verdronk, vroeg mijn moeder me naar mijn rol. Ik moest bekennen. Ze voorspelde mij een huwelijk dat verduisterd zou worden door schaduwen, en al vroeg proefde ik haar gelijk. Ik heb me bekwaamd in beheersing, dacht dat het werkte, maar ik heb Het Oog, mijn blik, onderschat. Ik keek argeloos naar journaals en actualiteitenprogramma's op tv, ontstak soms in woede en onderschatte de reikwijdte van De Kracht. Gisteren is er weer een politicus gestorven. Zijn mysterieuze dood, de vierde dit jaar, is veroorzaakt door een bijensteek in januari. Nu sta ik voor de spiegel en richt De Kracht op mij. En in de verte dreunt een naderend onweer.