"Proost Jozef." Hij slaagt erin zijn stem rustig te houden. Samen heffen ze het glas. Tulpvormig, waarin de dieprode schittering van de wijn tot haar recht komt. Hij begint zwijgend aan zijn maaltijd. Glanzend bestek snijdt en prikt in de malse biefstuk van Jozef. Hij krimpt in elkaar wanneer het mes een kort, schrapend geluid maakt. "Jozef, je moet je beheersen." Er komt geen reactie. Hij kijkt op, Jozef kijkt hem kwaad aan, maar zegt niets. Hij haalt zijn schouders op. Zijn handen beven lichtjes wanneer hij er maar niet in slaagt een kogelronde aardappel aan zijn vork te prikken. Zijn leven was aan het rollen gegaan toen hij Roos leerde kennen. Roos die gek was op tulpen in alle kleuren. Witte, gele, rode, zwarte. Destijds had hij veel bloemenzaken rijker gemaakt. Hij had haar overstelpt met de fleurige bloemen omdat hij niets liever wou dan haar de zijne maken. Al zijn edelmoedige pogingen waren tevergeefs geweest de dag dat ze Jozef ontmoette. Zijn tweelingbroer. Hij perst zijn lippen op elkaar, donkere gedachten spoken door zijn hoofd. Met zijn hoofd naar beneden gericht bestudeert hij zijn aardappel. Dan dwalen zijn ogen naar de andere kant van de lange tafel. Jozef vermoedt iets. Hij is er zeker van. Zijn ogen kijken hem op dezelfde wijze aan. Hij houdt de aardappel tussen zijn rechtervingers en de vork in de andere hand prikt hem bijna middendoor. Twee stukjes aardappel, het tijdperk voor en na Roos. Jozef blijft stil, vreemd. De deur gaat open. Hij schuift zijn bord opzij. "Ik heb geen honger meer, misschien lust Jozef nog wel wat." Wenkbrauwen schieten omhoog vooraleer de verhuizers de enorme spiegel weghalen van de muur tegenover hem.