#74 Steek eens een kaars voor me aan

Marjan fluit bewonderend als ze de mooi gedekte tafel ziet en tovert bloemen van achter haar rug vandaan. ‘Gefeliciteerd met onze derde verjaardag,’ lacht ze en ze trekt me met één hand naar zich toe. Mijn benen worden slap van de vurige kus die ze me geeft. ‘Ik heb me niet voor niets zo uitgesloofd in de keuken,’ grap ik. Marjan rolt met haar ogen. ‘Zal ik raden wat je klaargemaakt hebt? Gourmet of fondue?’ Ze schatert als ze merkt dat ze gelijk heeft. Ik steek alvast de elektrische fondue aan zodat de olie kan opwarmen. Daarna toosten we op de rest van ons leven samen. Wanneer we aan tafel gaan, knijpt Marjan even in mijn arm. ‘De tafel ziet er geweldig uit. Een paar romantische kaarsjes nog ….’ Ik voel dat ik boos word maar probeer me te beheersen. Ze weet toch dat ik geen kaarsen in huis wil. ‘Vergeet het, laat ons maar eten.’ Ik spies een paar stukjes kip op een fonduevorkje en steek ze in de sissende olie. Marjan bekijkt me onderzoekend: ‘Het geeft niet dat je geen kaarsen wil, maar ik ben wel erg nieuwsgierig naar de reden.’ Maar ik wil niet vertellen over die Kerst toen ik zes was en zonder toestemming de kaarsen aanstak. De kerstboom vloog in brand en er viel een tak op mijn kleine broertje. Zijn gekrijs martelt nog vaak mijn dromen. Ik voel de woede in me opborrelen zoals de hete olie in de pan en ik spring recht. ‘Wil je nu eindelijk zwijgen over die stomme kaarsen?’ Verontwaardigd loop ik weg, maar ik struikel over het snoer en de fonduepan valt om. Als een zoutpilaar blijf ik staan als haar gekrijs mijn oren pijnigt.