"Eet die truffel nou maar op," zucht Adhemar. Felix rolt met zijn ogen, staart van het gelobde ding op zijn bord naar Adhemar, die zijn eigen exemplaar überhaupt in de mond propt. 'Heeft Adhemar zich eigenlijk ooit afgevraagd of het wel verantwoord is om in deze tijden een truffel te eten?' De gedachten malen in Felix' hoofd terwijl hij zich indenken kan hoe het unieke nootachtige aroma van de zwam Adhemar's tong verleidt. Felix beantwoordt diens blik met woorden die hij enigszins niet van zichzelf verwacht had, "u heeft een smaak die best ironisch, haast cynisch te noemen valt." "Oh?," antwoordt Adhemar, "is dat zo, hmm?" Zijn duistere oogkassen slaan Felix op omineuze wijze gade aan de overzijde van de dis. Zich plots gedwongen om zijn mening grondiger te uiten, schuift Felix het bord met de truffel ostentatief een eindje opzij, zodat deze net over de tafelrand prijkt. De zwam schommelt een beetje. "In de oude talen komt de benaming voor truffel gevaarlijk dicht bij 'overdaad'," zegt hij, "ik ben niet de persoon die tegen mijn oude meesters in kan gaan, ziet u." "En of ik dat zie!," tiert Adhemar onverwacht getroffen. Met een vlakke hand slaat hij op het houten dienblad van de tafel. Een kraak. Felix' bord valt om en breekt. De truffel rolt, laat een vochtig bruin spoor achter zich. Tussen Felix' benen druppen ontsnapte waterresten op de grond. Hij kijkt naar de plas en ziet zijn eigen troebele spiegelbeeld erin. Adhemar wijst hem verwijtend aan. “'Heerlijk is het leven zolang de mens niets beseft,' dàt zeiden jouw meesters. Die oude wijsgeren, waar jij zo naar opkijkt. Waarom spreek je hen tegen?” De kracht van de slag zindert nog uitdrukkelijk door Felix' lichaam na, ware het een schok voltage door de aderen laat. 'Had ik mijn mond maar gehouden,' peinst hij, 'want een gek moet je in deze turbulente tijden niet vertellen wat de oude meesters ons hebben aangeleerd.'