schrijfopdracht # 74 - ontbijt in Keulen

Ze komen de ontbijtzaal binnen. De vrouw kijkt wat aarzelend in het rond, terwijl de man vastberaden naar een tafeltje voor twee personen aan het raam loopt. Hij wacht beleefd met te gaan zitten alvorens zij plaats neemt. Ik heb deze mensen gisteravond in mijn hotel mogen verwelkomen. Een eigenaardig maar stijlvol stel. Hij zou kwa leeftijd haar vader kunnen zijn, maar mijn geoefende hoteleigenaar-zintuigen merken ieder gebaar op, zien iedere oogopslag, horen elke intonatie van de stem, en zeggen mij dat dit geliefden zijn. Nadat zij zich in hun kamer hadden opgefrist kwamen ze dineren. Hij netjes in een deftig pak en zij in een vrolijke bloemetjesjurk. Ik kon zien dat ze zich prettig bij elkaar voelden. Ze lachten en af en toe raakten hun handen elkaar. Met zijn arm om haar heen verdwenen ze na het diner in de lift. Deze ochtend is het lachen verstomd. Zij kijkt verdrietig. Hij staart afwezig naar buiten. Het regent en de stemming zowel binnen als buiten is bewolkt. Mijn instinct vertelt me dat er iets in de lucht hangt. Ik houd mij discreet op een afstand. De man nipt van zijn koffie, begint opeens vragen te stellen. “Mijn beste Mevrouw, kunt U mij zeggen waarom ik in dit hotel ben? Waarom logeer ik niet bij mijn familie hier in Keulen?” De vrouw schrikt. Dan herstelt ze zich. “Maar je weet toch dat je nicht Greet verleden jaar overleden is!” “Greet overleden? Welnee, daar is geen sprake van! Ik heb ze van de week nog aan de telefoon gehad. En wie bent U eigenlijk?” Ze wordt bleek en kijkt hulpzoekend rond. Dan legt ze haar hand op zijn arm en zegt: “Maar lieve, ik ben Marion, je vrouw. Je wou zo graag nog een keer naar Keulen. We zijn op vakantie.” Hij fronst zijn wenkbrauwen, drinkt zijn kop koffie leeg, staat op, wankelt. Vlug staat ze naast hem. Ondersteunt hem. “Ik ben moe, Mevrouw. Ik zou graag naar bed gaan. Wilt U zo goed zijn om mij mijn kamer te wijzen?” Arm in arm verdwijnen ze in de lift.