“Mag ik het zout?” “Waarom wil je zout? Heb je het al geproefd?” “Ik eet nu eenmaal vrij zout.” “Misschien is het wel al heel zout, dan zou je het bederven door er nog meer op te doen.” “Het komt zelden voor dat ik in een restaurant een stukje vlees eet zonder er eerst een beetje zout op te doen en deze gewoonte bevalt tot dusver uitstekend.” “Maar je hebt het niet geproefd.” “Ik heb het niet geproefd, nee. Dat zou ook zonde zijn, want ik weet met met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat ik ook dat stukje wat ik zou proeven lekkerder zou vinden met een beetje zout. Restaurants gebruiken namelijk heel weinig zout bij de bereiding van hun maaltijden. Daarmee laten ze het aan hun gasten om naar eigen believen zout en peper toe te voegen. Mocht je je afvragen waarom elke tafel in dit etablissement is uitgerust met een peper- en zoutvaatje, dat is daarvoor. Dus, zou je misschien zo vriendelijk willen zijn om het zout aan te reiken?” “Peper ook?” “Nee, geen peper, dank je.” “Dus zonder een hap te proeven weet je dat jouw stukje vlees lekkerder wordt met een beetje zout, maar niet met een beetje peper?” “Het is een gave. En ervaring natuurlijk.” “Je eet vaak buiten de deur.” “Buiten de deur, binnen de deur, ik eet vaak. Drie keer per dag, zeker.” “Je weet dat zout helemaal niet goed voor je is?” “Ik heb gelezen dat het de bloeddruk zou kunnen verhogen, ja, wat overigens veel minder kwaad kan bij mensen met een lage bloeddruk, dus de gevaren zijn betrekkelijk. Rood vlees overigens, als ik je even voor mag zijn, staat sinds kort ook in een kwaad daglicht waar het gaat om de gezondheidsaspecten ervan, maar ik houd van rood vlees. Ik word er blij van, en dat is weer heel gezond.” “Met een beetje zout.” “Met een beetje zout, ja, precies.” “Hier. Laat het maar niet koud worden.”