Een smeuïge geur drong Jean Jac’s neus binnen. ‘Wat is dat?’ ‘Dat zijn worteltjes ala crème.’ ‘Inderdaad, ik kon het zoete niet zo goed plaatsen.’ Marie Claire’s heldere oogjes glinsterden, ze pinkte zelfs een traantje weg. ‘Ik heb zo mijn best gedaan voor je.’ ‘Dat is duidelijk zichtbaar, het is een heel bord vol.’ Jean Jac nam zijn zilveren vork erbij en nam een flinke hap. Marie Claire transpireerde hevig, zijn mening was alles voor haar. Jean Jac bewoog zijn mond op en neer en ging met zijn tong achter zijn tanden. ‘Het zoete en het zure complimenteren elkaar, zeer goed gedaan. Al vind ik dat je weinig vlees hebt gebruikt.’ ‘De Boeuf Bourguignon is als eerste erin gegaan, omdat ik dacht dat dat het langste nodig had.’ ‘In deze situatie kon je beter het vlees als laatste doen, dan heb je nog goede stevige stukjes. Verder een heerlijk gerecht.’ Ze ademde opgelucht en nam een fles Chateau Mouton Rothchild erbij. ‘Nu ben ik wel benieuwd naar jouw gerecht Jean Jac,’ zei ze terwijl ze de wijn inschonk. ‘Ik heb mijn best gedaan, ik hoop dat je het lekker vind. Wil je op het bord of vers uit de bron, zoals gewoonlijk?’ ‘Zelfde procedure als altijd, Jean Jac.’ Jean Jac knikte, stond op, maakte netjes zijn mond schoon met een zijden servetje en ging naast Marie Claire staan, haar mond was al wijd open. Hij stak twee vingers in zijn keel en net voordat het gerecht naar buiten kwam, wist hij nog “Bon Apetit” te zeggen.