Een tafelscene: Door het kaarslicht dansten spookachtige figuren over de muur. Het vuur in de haard brandde hoog en luidruchtig. Ik keek naar de man die tegenover me zat. Hij was een bekende, mijn broer zelfs, maar tegelijkertijd een vreemde voor me. Zijn mond ging onafgebroken op en neer maar geen van de onderwerpen die hij aansneed kon me boeien. Ik was er die avond niet bij met mijn gedachten. Hoewel het haardvuur een aangename warmte verspreidde trok ik mijn shawl dichter om me heen. De rode wijn, die naar hout en noten rook, maakte me licht in mijn hoofd en terwijl ik aan de jongen dacht gleed ik weg in een roes. Ik was geïntrigeerd geweest door zijn voorkomen en welbespraaktheid en hij had een soort verlammende hypnose teweeg gebracht. Ik had niet kunnen stoppen met naar hem te kijken zoals bij dit huis. Alleen was het bij hem vanwege zijn schoonheid en bij dit huis vanwege de afzichtelijkheid er van. Mijn wangen gloeiden en niet alleen vanwege het haardvuur. Zo nu en dan knikte en glimlachte ik plichtsgetrouw en ik geloof niet dat hij mijn geestelijke afwezigheid opmerkte zo ging hij op in zijn eigen dikdoenderij. Ja, dat was het, dikdoenderij. Ik onderdrukte een geeuw, verborg mijn mond in mijn servet en keek naar de figuren die onvermoeid verder dansten. Ik dacht met tegenzin aan de kou die me straks buiten te wachten stond. Het had gesneeuwd. Aan de andere kant kon deze avond niet snel genoeg voorbij zijn. Het eten was heerlijk maar ik moest me er toe zetten het een en ander te verorberen. Ik prikte een erwt aan mijn vork en keek wezenloos naar de donkergroene kleur er van. De geur van het wildgebraad was heerlijk maar dik en drong ongevraagd mijn neus binnen. Toen ik opschrok uit mijn gedachtenstroom wist ik dat ik een cruciale opmerking of vraag gemist had. De fronsende blik was tenenkrommend maar gelukkig wist ik me met mijn charme te redden.