Het was natuurlijk stom van me geweest om te beginnen over die hele zwarte piet. Hij keek stuurs voor zich uit, zijn gezicht diep achter zijn sjaal weggedoken, terwijl hij zijn pas versnelde. Ik hield hem amper bij, zigzaggend tussen het winkelend publiek en de ijzel door, maar ik wilde die paar straten naar huis zo snel mogelijk door, zodat niemand mijn tranen zag. Toen we er arriveerden dook hij meteen achter zijn computer. Terwijl ik de hazenpeper van de traiteur in de koelkast zette voelde ik hoe het razende gevoel in mijn maagstreek zich tot een storm ontwikkelde. Mijn kaken klemden zich samen, mijn lijf verkrampte. Ik sloeg de deur van de woonkamer met een klap achter me dicht en stampte de trap op. Ik kon er nooit tegen als hij me negeerde en het kon natuurlijk niet zo zijn dat hij zo zijn wensen zou afdwingen. Ik wikkelde mezelf in het drie dubbeldikke dekbed en dacht na. Het was toch debiel dat we hier geen normaal gesprek over konden voeren? Als twee volwassen mensen. Ik haalde diep adem en daalde de trap weer af, klaar om de confrontatie aan te gaan. ‘Ik wil wat tegen je zeggen.’ Hij keek me aan met die donkere ogen die mijn haardvuur waren en wachtte af. ‘Het is jouw keuze om jezelf te verkleden, maar ik wil dat je weet dat ik daar wel iets van vind en ik vind het belangrijk dat je me de ruimte geeft om dat hardop kunnen te zeggen.’ Met een zucht draaide hij zich naar me toe. ‘Oké. Je mag er iets van vinden. Het is gewoon zoals we het altijd gevierd hebben. Mijn vader deed het ook altijd voor ons.’ Er klonk een bibbering in zijn stem en ik zag hoe hij aan die ene ring draaide. ‘Hij vond het ‘t mooiste feest van het jaar.’ Mijn hart vulde zich en ik omarmde hem. ‘Lieverd, we gaan er een mooi feest van maken.’ Na onze verstrengeling kuste hij mijn wang en zei. ‘Zal ik dan eens een lekkere mok warme chocomel voor je maken?’