Langzaam deed hij zijn ogen dicht, aarzelend, proberen de energie te voelen. Waarom had hij zich toch ingeschreven voor deze workshop. Omdat Alice het zo graag wilde, meer voelen, ja ze moesten meer leren voelen, hij zucht. Tien mensen schuifelen door de ruimte, vijf mannen, vijf vrouwen. Koppels die elkaar in de achtbaan van het leven waren kwijtgespeeld en nu hoopte terug te vinden met gesloten ogen. Een oprisping van sarcasme slikt hij nerveus weg. Voel de energie, de zijige stem van de therapeute klinkt misselijkmakend zoet. Één keer, hij had het Alice beloofd, een keer mee te gaan om hun relatie een nieuwe dimensie te geven, al geloofd hij er niet in. Met zijn leren zool schuift hij een stap naar voren, na even wachten nog een stap. Zijn handen als een beschermende bumper voor zijn lichaam sluipt hij blind door de ruimte, tot hij niet verder kan. Hij voelt hoe de lucht trilt, onzichtbaar voor het oog maar de haartjes op zijn arm gaan ervan rechtstaan. Achteruit gaan kan niet, als een magneet wordt hij naar voren gezogen. Net niet raken. Voorzichtig zet hij een klein stapje naar links. Zijn knieën worden slap als hij de warme adem langs zijn wang voelt strelen. Het hart neemt een loopje, onbeweeglijk wacht hij af. Zacht, een klein beetje vochtig. Huid steelt zijn lip, net voelbaar. Een subtiele geur van jasmijn prikkelt zijn neus. Adem blijft hangen ter hoogte van zijn borst. Zachtjes voelt hij hoe een tong langs zijn lippen glijdt. Een kreun ontsnapt, nauwelijks hoorbaar. Elke molecuul in zijn lichaam is in het hier en nu. Zijn hoofd een kloppend zintuig van waarnemen. ‘Waar ben jij mee bezig’? Alice, hij knippert met zijn ogen, zijn hand op de rode plek op zijn wang. Gloeiende, prikkende pijn. Ze staat naast hem, Alice zijn vrouw, rood aangelopen. Zijn ogen schieten naar voren en blijven hangen in de blik recht voor hem. Ze knipoogt en loopt weg, een vleugje jasmijn volgt haar trouw.