Met een dienblad kwam Nienke de woonkamer binnen waar Spencer op z’n knieën voor de open haard zat. ‘Lukt het?’ vroeg ze, en zette zijn koffiebeker op de salontafel. ’Het hout is wat vochtig.’ Hij blies in het smeulende vuurtje. Haar pot kruidenthee plaatste ze onder de theemuts. Het verbleekte bloemetjespatroon riep een vertrouwd gevoel van lange zomervakanties bij haar grootouders op. Ze stak een kaarsje aan en nestelde zich op de bank. De hoeve kraakte onder de noordwester storm. Ze had de luiken moeten sluiten. De wind smeet regen en takjes van de oude kastanje tegen de ramen. Spencers haren kregen een oranje gloed toen het hout begon te knetteren. Hij sloeg wat vonkjes van zijn armen en porde met de pook in het vuur. Ze kroop tegen hem aan toen hij bij haar kwam zitten. ‘Nienke ….’ Hij ging haar iets vragen! Uit zijn broekzak haalde hij een paars fluwelen zakje. ‘Mijn moeder heeft dit meegegeven.’ Nienke streelde de rossige haartjes op zijn onderarmen terwijl hij het zakje losknoopte. Hij liet haar een gouden ring zien die uit kleine Keltische knopen bestond. ‘Deze ring gaat normaal gesproken altijd van moeder op dochter over. Ze ziet jou als haar toekomstige dochter.’ Zijn blauwe ogen keken haar aan toen hij de ring aan haar vinger schoof. ‘Dus,’ zei ze zachtjes, ‘betekent dit dat je ouders het accepteren als we niet in Schotland gaan wonen?’ ‘Voorlopig wel,’ zei Spencer. Ondanks de warmte van zijn nabijheid, huiverde ze en dacht aan de rampzalige ontmoeting met zijn vader. Het haardvuur doofde met zachte plofjes ‘Onze liefde is sterker, Nienke.’ Zijn hand kneep in haar schouder. ‘Beloof me dat deze plek altijd ons toevluchtsoord blijft.’ Hij wendde zijn blik af. De muren leken te sidderen. Het kwam vast door het noodweer.