Het was de derde keer deze week dat net voordat Sandra wilde weggaan uit de bibliotheek de regen met bakken uit de hemel kwam. 'Wat te doen' dacht ze, 'weer drijfnat worden of nog even blijven hangen?' Ze had geen zin om weer te gaan studeren; het laatste uur was dat toch al niet zo goed gegaan met haar gedachten die steeds afdwaalden naar hoe het nu verder moest met Marius. Ze keek om zich heen. De lampjes bij de koffiehoek waren aangegaan. Achter de ramen glommen de donkere natte straten. Op de bank met de grote losse kussen zat een jongen te lezen. Ze kende hem uit haar jaar, al wist ze niet hoe hij heette en had ze ook nog nooit met hem gepraat. Plotseling keek hij op. 'Wil je ook thee? Geen weer om nu naar buiten te gaan!' Zonder haar antwoord af te wachten stond hij op en haalde een kop thee. Ze aarzelde even maar zakte toen ook neer in de kussens. 'Inderdaad geen weer'. Ze nam een slokje van de hete thee. De jongen pakte zijn boek maar legde het gelijk weer weg. 'Genoeg voor vandaag!' zei hij 'jij doet ook geneeskunde, toch?'. 'Ja klopt' zei Sandra. Ze had niet veel zin in een gesprek. Hij keek haar onderzoekend aan. 'Ging het niet vandaag? Met studeren, bedoel ik. Volgens mij was je er niet helmaal bij met je gedachten'. Sandra keek verbaasd op. 'Was het zo zichtbaar' dacht ze. De jongen keek haar vriendelijk aan. Hij had vrij lichte ogen in een smal gezicht en half lang blond haar. Een groter contrast met Marius met zijn donkere ogen en zwarte krullen was bijna niet mogelijk. 'Ik ben Hein' zei hij 'en ik heb vanmiddag inderdaad vaak naar je gekeken. Je zuchtte zo vaak en keek zo bezorgd ...'. Of het nu kwam door de hete thee of door de warme gloed van het licht maar plotseling had Sandra het gevoel dat ze alles tegen deze jongen kon vertellen.