'Aardig van je,' zegt ze, terwijl ze haar ogen gericht houdt op de achterlichten van de Mercedes die weer vooruit kruipt. 'Ach,' zeg ik, terwijl ik aansluit, 'Met dit weer hebben ze die bovenleiding nog niet zo snel gefikst. Trouwens, tussen Utrecht en Gouda is er ook een storing.' Ik kijk even opzij. Het gedempte oranje licht van het dashboard verzacht de harde lijnen die overdag haar gezicht tekenen. ' 'Hoe vind je dat ik het doe?' Weer kijk ik opzij, iets langer nu. Zij kijkt weer voor zich uit. 'Gas geven, straks kruipt er iemand tussen.' En inderdaad, ik kan nog net voorkomen dat een Porsche Cayenne vanaf rechts een paar meter winst pakt. Ze steekt haar middelvinger op als antwoord op het verwijtende getoeter. 'Lul,' klinkt het hard, langzaam, en nadrukkelijk. Ik schiet in de lach. 'Wat is er zo grappig?' 'Nou, dat. Je bent nogal uitgesproken.' 'Ja, en?' 'Je vraagt me hoe je het doet. Nou, zo dus. Je bent nogal uitgesproken.' 'En dat is niet goed?' Ik draai de verwarming wat hoger. 'Weet ik niet. Mij maakt het niet zoveel uit. Ik hoef nog maar twee jaar. Als het me te veel wordt, meld ik me ziek. Dat zing ik wel uit.' 'Maar, zo erg is het toch niet?' Ik kijk weer opzij. Nu draait ze haar hoofd niet meer weg. 'Jawel. Je ben te uitgesproken; te direct. In wezen scheld je iedereen uit voor lul of kut.' 'Maar niemand klaagt.' 'Misschien zijn ze bang? Vanwege de aangekondigde reorganisatie?' Het zijn geen vragen. Haar knikken is ook geen antwoord. 'Maar..., ik heb een opdracht.' De woorden klinken zacht, meer passend bij haar leeftijd. 'Soms kan het geen kwaad om naar boven te slaan, in plaats van naar beneden te schoppen. Denk je niet?' 'Ik stel het op prijs dat je dat allemaal durft te zeggen, dat je me vertrouwt.' 'Een antwoord uit het boekje. Maar je luistert niet. Het maakt mij niets uit.' We schuifelen voort. Het blijft lang stil. Haar 'Wil je me morgen ook komen ophalen?' klinkt gemeend, warm en triest.