Gespannen opende Clara de voordeur. Haar handen trilden toen ze de sleutel in het slot omdraaide. Ze moest nog wennen om de erfgename van haar overleden tante Francis te zijn. Clara had de inboedel geërfd, had de in grijs pak gestoken notaris gister tegen haar gezegd. Hij had haar het testament voorgelezen. In gedachten verzonken, had zij op zijn vraag of ze de erfenis aanvaarde instemmend geantwoord. Met nog de sleutel in haar hand stond ze daar, rondkijkend in de donkere gang van het kleine huisje, waar haar tante haar leven geleefd had. Een gevoel van schaamte overviel haar. Het was lang geleden dat ze bij tante was geweest. Ze belden wel regelmatig met elkaar, maar dat was het dan ook. Clara had haar amberkleurige mantel op de oude kapstok gehangen. De gordijnen van de kleine woonkamer waren gesloten. De stroom was enige tijd geleden afgesloten, en de inhoud van de koelkast zou waarschijnlijk bedorven zijn, had de notaris gezegd. Ze had een rol afzakken meegenomen. De oude koelkast stond tegen de blinde muur in het kleine keukentje. Toen zij de koelkastdeur opende deinsde ze van ontzetting terug. De sterkte penetrante stank had een kokhalzende werking. Met in wegwerphandschoenen gestoken handen begon Clara de inhoud in de afvalzak te gooien. Nadat ze het deurtje van het vriesvak had geopend, kwam de geur van rottend voedsel haar tegemoet. Mooie erfenis, dacht ze boos. Haar vreugde als erfgename was tot het nulpunt gezakt. ’Stom mens,wat doe je me aan’ riep Clara te hard in de hol klinkende keuken. Toen ontdekte ze de dichtgeplakte kunststof doos, die achteraan in het vriesvak en tussen het rottend voedsel stond. Zittend op het rieten stoeltje voor het keukenraam opende ze de met tape dichtgeplakte doos. Haar handen trilden toen ze de keurig verpakte bundeltjes eurobiljetten uit de doos nam. Toen wist ze het zeker: Geld stinkt niet. Hielke Houtsma