De jongen klopte aan, zoals zijn vader hem geleerd had. Hij hoorde de gedempte stem door de massieve eikenhouten deur. ‘Kom.’ Toen hij binnenkwam, stond zijn vader met de rug naar hem toe uit het raam te kijken. De hoge bomen op het landgoed bewogen wild in de wind en de regen sloeg tegen de ramen. Toch was er niets te horen van het onstuimige weer. Het enige geluid in de werkkamer was het geknapper van het vuur in de grote haard. Hij liep over het dikke tapijt naar het bureau en wachtte bij de stoel. ‘Ga zitten.’ De jongen bleef staan. Hij haalde diep adem. ‘Waarom ben ik hier?’ ‘Ga zitten.’ Hij wachtte tot zijn vader zich om zou draaien, maar dat gebeurde niet. Met een zucht ging hij zitten. De stoel was te laag, of het bureau te hoog, waardoor hij zich een klein kind voelde. Eindelijk wendde zijn vader zich af van het raam. Hij ging zitten in de luxe stoel aan de andere kant van het bureau. Die stoel was hoger, waardoor hij neerkeek op zijn zoon. ‘We moeten praten over je toekomst.’ Het gezicht van de jongen betrok. ‘Vader, ik wil het niet. Ik kan het niet. Echt niet. Ik weet niets van werktuigbouw. Of van ondernemen.’ Het was niet de eerste keer dat ze dit gesprek hadden. De uitkomst was steeds hetzelfde: zijn vader die dagenlang geen woord tegen hem zei, hijzelf boos en gefrustreerd, zijn moeder verdrietig en bang. Maar nu leek er iets te zijn veranderd. Zijn vader schoof dichter naar het bureau toe en leunde naar voren. Er verscheen zelfs iets als een glimlach op zijn gezicht. ‘Dat weet ik, jongen. Geloof me. Dat heeft je moeder me wel duidelijk gemaakt.’ Zijn moeder? De jongen moest zich bedwingen om niet uit te vallen. ‘Fijn dat je wel naar haar luistert.’ De glimlach verdween. ‘Het spijt me. Echt.’ De jongen stond bruusk op. Nu keek hij op zijn vader neer. ‘OK. Bedankt. Ik ga naar m’n kamer.’ Zijn vader stond ook op. ‘Ik kom vanavond kijken bij je optreden. Is dat goed?’