Durf te experimenteren was de raad van één van onze schrijfcoaches. Wel nu, hier gaan we: We kennen elkaar al heel lang. Maar ja, wat is kennen? Ik zie mijn vriend Roger als een burcht. Er is een diepe, brede gracht rond de burcht. Op het donkere water drijft kroos, groezelig groen kroos. Ik zou mijn hand in het grachtwater kunnen steken en het kroos opentrekken. Ik doe het niet. Ik ben bang voor wat ik onder het kroos zal vinden. Dichter naar de burcht toe drijven roosgetinte waterlelies. Het zijn de waterlelies die mij naar hem toetrekken. Ik zou ze graag, mooi geschikt in een drijfschaal een ereplaatsje geven in mijn woonkamer. Maar de lelies zijn onbereikbaar. Mijn armen zijn te kort. Het water te diep. Soms laat Roger de slotbrug neer en vraagt om in zijn burcht te komen. Op mijn tenen loop ik dan over de wiegende brug, mij stevig vasthoudend aan de ijzeren kettingen die als leuning dienen. Halverwege krijg ik steevast de neiging om mij om te draaien en terug naar het vertrouwde vasteland te rennen. Op mijn vasteland groeien rode klaprozen en witte margrieten. Tussen het rood en wit schemert hier en daar een blauwe korenbloem. Ik ben er tevreden mee, maar de aantrekkingskracht van de waterlelies is sterk. Ik ga dus de slotpoort door en laat mij omringen, overweldigen, verpletteren door Rogers uitstraling. Hij is als een magneet en ik als ijzervijlsel onder betovering. Zo gaat het al jaren, eigenlijk al een half mensenleven. Wanneer hij mij de burcht uitzet en de slotbrug achter mij knarsend omhoog gaat voel ik me ellendig. De eerstvolgende dagen vind ik geen klaprozen... Het is vandaag 2 november, Allerzielen. Roger en ik, we hebben allebei tijdens ons leven geliefde personen moeten afstaan. We besloten om dit jaar samen deze dag door te brengen. Er was geen burcht, geen ophaalbrug. We waren twee rouwende mensen op een kerkhof vol bloemen. Bij het afscheid drukte hij zich dicht tegen mij aan, dichter dan zijn gewoonte is. De kus op mijn wang werd gevolgd door een lichte kus op mijn mond, hetgeen ook niet zijn gewoonte is. Zouden de waterlelies toch in mijn verlangende handen komen?