Overal waar ik loop knarst het zand onder mijn voeten. Het licht van de vuurtoren likt om de zoveel tijd met zijn straal aan de muren van de keuken. Als ik in de zomervakanties bij oom Pieter en tante Saar bleef slapen, gaf dat altijd aanwezige nachtlampje mij een veilig gevoel. Daar tegenover stonden de spannende geluiden die bij een eiland horen. Het ruisen van de wind, het krakende hout van de duinwoning, het krijsen van de meeuwen en het geluid van de branding dat altijd op de achtergrond aanwezig was. Schiermonnikoog is altijd een eiland gebleven om terug te komen, om thuis te komen. Die heerlijke vakanties bij oom Pieter en tante Saar. En nu zijn ze er allebei niet meer. Golven die slepend de sporen in het zand wissen van wat daarvoor nog is geweest. Ik ben toe aan een borrel. Tante Saar bewaarde altijd een fles jenever in de koelkast. Ik open de koelkast en er staat inderdaad zo’n ouderwetse bruine fles met kurk in de deur van de koelkast. Ik buk om de fles uit de koelkast te pakken en ik ruik de zilte lucht die ik in de stad alleen nog maar op zaterdag ruik als de viskraam op de Grote Markt staat. Kokkels. Op zondagochtend ging ik vaak met oom Pieter naar het wad om met een sleepnet kokkels te vangen. Om op een plek te lopen waar daarvoor de zee nog was geweest vond ik geweldig. Als ik dan een dag later langs dezelfde plek fietste als het vloed was, dan zag ik mijzelf en mijn oom nog in het water staan ploeteren. Alsof het water om ons heen niet bestond. Ik pak een borrelglaasje uit de keukenkast en ik schenk mezelf een borrel in. Morgen ga ik naar de viskraam op de Grote Markt. Kokkels halen.