Ik trek de deur van de koelkast open, op zoek naar iets te eten. De geur die me tegemoet komt, doet mijn maag samentrekken. Ik kan de geur niet direct plaatsen en vraag mij af of het de geur is, of mijn zenuwen die opspelen. Ze had gezegd dat het na verloop van tijd minder zou worden, de misselijkheid, net als de twijfel. Het omgekeerde lijkt eerder het geval. Het zou me goed doen, zei ze. Als ik het nu niet zou doen, zou ik er later zeker spijt van krijgen. Ze zei me dat ik me niet moest laten weerhouden door mijn eigen jeugd. Angst uit het verleden, zou het geluk in de toekomst niet in de weg moeten staan. Maar was het wel angst? Of was het simpelweg een kinderwens die niet bestond? Ik heb nooit iets met baby's gehad. Kinderen van vrienden of collega’s hebben nooit een moederinstinct in mij doen ontwaken. Uit liefde voor mijn ongeboren kind heb ik vaak gedacht dat ik er vanaf zou moeten zien. Het kostte me immers al genoeg moeite om mijn eigen leven op de rit te krijgen, laat staan te houden. De verantwoordelijkheid voor een ander leven, volkomen afhankelijk van mij, kon ik daar niet bij dragen. Vele avonden hebben we er met elkaar over gesproken. Elke keuze was onomkeerbaar. Zelfs het niet maken van een keuze. Ze leek de juiste raadgever. De zus van mijn moeder, die ook vroeger altijd al klaar stond en een veilige haven bood. Maar nu sta ik hier, moederziel alleen, in haar huis, als enige erfgenaam haar spullen te sorteren. Ik voel hoe mijn maag zich verder samentrekt. Was zij wel de juiste persoon om mij te adviseren? Heb ik mij niet laten leiden door wat haar is overkomen? Is mijn keuze ingegeven door haar gevoelens van spijt? Ik sluit de deur van de koelkast, veeg mijn wangen droog en kijk om mij heen. Er moet nodig worden opgeruimd.