Gelukkig had nicht Bet haar gewaarschuwd. Het verschil met de herinneringen van tante Adri en dat wat er nu voor haar op het bed lag kon onmogelijk groter zijn. En er was nog iets, iets wat dat hoopje mens daar onder haar geschokte ogen anders maakte dan de vrouw waarvan ze voeger wel eens stiekem wenste dat zij haar moeder was. Maar ze kon er geen vinger op leggen en met de witte knokkels op haar handen diep in haar zakken probeerde Janet zichzelf een houding te geven. ‘Gaat het, liefje?’ vroeg Bet bezorgd. ‘Je ziet helemaal wit.’ O ja. In het huis van tante Adri was je altijd welkom. Iedereen werd onthaalt met een warme groet waar niet je naam maar liefje of lieverd de meest toepasselijke betiteling was. Zelfs je bloedeigen nichtje noemde je zo. Was dit dat ontbrekende stukje? ‘Ik ben een beetje weeïg. Misschien moet ik even wat drinken; sap of zo.’ Bet wreef over haar rug. ‘In de koelkast is geloof ik nog wel wat.’ Een beetje onzeker door de mist die haar hoofd leek te omsluiten liep ze naar de keuken. Veel wit en helder licht maar alles bleef onscherp en het knagende gevoel dat ze iets niet door had, een ingeving, inzicht of boodschap zelfs, door de restanten van haar verschrompelde tante opgeroepen, verwarde haar gedachten. Haar hand ging werktuigelijk naar de ijskast maar haar geest registreerde het nauwelijks, want ze had het gevoel dat er een besef op doorbreken stond. De deur zwaaide open en het gele licht van het aftandse lampje smeet het beeld in haar gezicht: dat leek wel het hoofd van tante Adri! Ze hapte naar adem en strompelde kermend achteruit. Door de koolraap vergat ze de geur van lijnolie op de planken waar ze zo vaak gespeeld had.