Marije opende de koelkast en sloeg haar handen voor haar mond. ‘O mijn God!’ Vraatzucht, dat was de beste omschrijving wanneer het om haar tante ging. Tonijn- en krabsalade, kipsaté, eiersalade. In de supermarkt gekocht natuurlijk. Vol met ziekmakende stoffen. Drie glazen potjes met paté, eentje was open, ze rook eraan. Meteen zag ze zichzelf als kind aan tafel zitten. Een dik belegd broodje paté met klodders mayonaise en een groot glas volle melk. “Eten, Marije,” maande haar tante altijd. “Je bent een gratenbaal.” Ze kwam hier dan ook altijd kotsmisselijk vandaan. Geen wonder dat haar tante aan de gevolgen van obesitas en diabetes was bezweken. Ze goot een halfvolle fles cola boven de gootsteen leeg. Er lag een gerookte makreel in de groentelade. Hij was niet biologisch, maar voor een keertje kneep ze een oogje dicht. Heerlijk met een fijngesnipperd uitje, een beetje citroen en wat verse ananas. Ze legde de vis apart. Brie, kwark, slagroom en roomyoghurt. Lekker! Meenemen? Nee, haar darmen zouden flink gaan protesteren. Knakworstjes, mayonaise, huzarensalade, metworst, een pot augurken. Ze keek op het etiket van de zilveruitjes, E223, en kroezelde haar neus. Puur vergif! In een keukenlade zocht ze naar een vuilniszak. Ze graaide net naar de eerste salades toen het leek alsof de aanwezigheid van haar tante de keuken vulde. Geen eten weggooien, gonsde het in haar hoofd, in de oorlog … Peinzend verfrommelde ze de vuilniszak. Een idee schoot door haar hoofd. ‘De voedselbank!’ Met een brede grijns dat ze haar tante deze keer te slim af was, pakte ze het inklapbare kratje naast het aanrecht en vulde dat met de onaangebroken levensmiddelen. Bij nader inzien legde ze ook de makreel erbij. Ze zeulde de krat naar de voordeur. Morgen was de voorraadkast aan de beurt.