#72 Citroen

De koelkast was minstens een week niet geopend en toch was de eerste geur die mijn neus bereikte fris en zoetig. Meteen ben ik het kleine meisje dat in de keuken van mijn tante staat. Ik heb keelpijn en ze geeft me citroenwater met suiker. Ik logeerde altijd bij mijn tante als mijn moeder op reis was. En iedere keer veinsde ik keelpijn. Of koorts. Of algehele malaise. Waardoor ik toch echt citroenwater nodig had. Mijn tante maakte liters en liters. Verse citroenen, de beste vitaminen, zei ze dan. Het rook bij mijn tante altijd precies zoals nu haar koelkast ruikt. Fris. Zoet. Zurig. Ze werd zelf ook zurig. Mijn tante. Ze mopperde. Op haar zus, mijn moeder. Vond haar slordig en vies en niet goed voor mij – ‘dat sneue kind’- zorgen. Terwijl ze zelf steeds schoner er schoner werd. ‘Geen ziektekiemen in mijn huis’. Logeren mocht ik nog wel, maar mijn tante liep alleen maar heen en weer in jurkjes met hooggesloten boorden. Huidkleurige pantykousen in schoenen waarvan de hakjes driftig op het laminaat tikten. In haar hand een ragebol, poetsdoek, emmer of dweil. Soms alle vier tegelijk. Als ik kuchte trok ze haar lippen rimpelig, alsof ze in een zure citroen had gebeten. Ik moest de inhoud van het glas achter elkaar leegdrinken. Toen ik van haar alleen nog maar op de bank mocht zitten (niet tegen de leuning, die was net schoon), wilde ik er niet meer logeren. Ik vond het eng steriel en sprak haar weinig. Ik ben al meer dan een jaar niet meer op bezoek geweest. Ze was een levend skelet zei mijn moeder, 35 kilo. Eergisteren begraven. Ik mag haar schone huis leegruimen. In de koelkast liggen zo’n 40 flesjes. Bovenin ligt een briefje. ‘Lieve nicht, een slokje citroenwater voor alle dagen dat je me het afgelopen jaar niet bezocht.’