Ik open de chromen wand en met een frisse gloed stijgt de geur van valeriaan op. 
De laatste keer dat ze deze geur opsnoof, had Soren gesidderd van angst, omdat deze als een onaangekondigde gast aan haar zijde stond, in het midden van de nacht. De geur zal nooit meer ongevraagd binnen treden. Lang koesterde ze de hoop op Tita's genezing en droeg haar een warm hart toe. Jarenlang tevergeefs. De energie vrat en overwoekerde als koraal. Soren zag geen uitweg meer dan om Tita te laten gaan. De stilte verwelkomt de koelte als een ongevraagde gast. Het herinnert haar aan het moment waarop ze voor een laatste keer aan Tita's zijde stond. Holle kuiltjes, eens de plaats waar ogen het leven aanschouwden, dreven weg in het de tere huid van Tita's gelaat. Ze waren onherkenbaar. Bevreemdend. Hoe had Soren op dat moment verdriet kunnen waarnemen, toen de verbazing om deze eigenaardigheid al de vezels in haar lichaam orkestreerde? Naast haar lag niet de vrouw die ooit geweest was, op het bed, gestuwd door een beladen kracht waarmee ze haast doorheen de ledikant zonk. 
Haar ogen, zwarte lege gaten, schenen de vertegenwoordigers van Tita's berusting. Ze konden wel het licht in de kamer opzuigen. De dood stond aan haar zijde, maar nooit heeft Soren gedacht dat deze zo kalm en sereen zou zijn. De dood is dan wel de keerzijde van het leven, dat beseft ze nu, maar niets om bang voor te zijn. Al de nachten die ze als kind badend in het angstzweet doorbracht om de dood die ooit zou naderen en haar geliefden zou wegnemen, die nachten zijn voorgoed voorbij. Geen les is zo overzichtelijk geweest als deze. Telkens ze aan de dood dacht, wou ze deze ontlopen. Ze wilde uit angst om het leven te verlaten, juist vluchten van datzelfde leven. Maar nu zijn de zorgen voor wat ze geweest zijn. 
Soren raakt de koude jampotten in de koellade aan ware het de handen van Tita, en bedankt hen. Dank u om mijn angsten weg te nemen, door mij aan je zijde toe te laten wanneer het laatste uur verstreken is.