Altijd mag ik het weer opknappen. Gisteren was Johanna er nog, maar opruimen, ho maar. Waar is mijn zus als er vervelende dingen moeten worden gedaan? Altijd mag ik – ik, brave Nel – andermans klerezooi opruimen. Getver, wat meurt dat. Ik ga over mijn nek. Tante Jo, tante Jo, wie laat nou al die etensresten liggen? Hoe vaak heb ik je nou gezegd dat je het meteen moest weggooien? Het is toch geen oorlog meer? Aan leverworst met groene punten heb je toch geen biet? Net als pa. Die kon ook nergens afstand van doen. Je kunt nooit weten, of je het later nog nodig hebt, zei-ie altijd. Maar toen-ie dood was, was zijn verzameling munten foetsie. Ze is nog maar twee dagen dood, maar die resten liggen er al minstens twee weken. Min-stens. Moet je nou eens kijken, wat een gore ... Oh, dat waren vroeger olijven. Sjongejonge, dat ding mag wel helemaal ontsmet worden. Ongelofelijk. Hij is nog niet zo oud. Ik denk een jaar of twee. Hooguit. Zonde om hem naar de stort te brengen. Ging die oudste van Johanna niet samenwonen? Kan die hem mooi overnemen. Zal ik hem meteen maar bellen? Kan hij dat geval schoonmaken en ontsmetten. Ach, laat ook maar. Dat joch is al net zo’n mooiweerspeler als zijn moeder. Nog te lui om het oor van de duivel te likken. Inderdaad, ze kunnen geen zuchtje tegenwind verdragen. Dan jengelen ze meteen van ‘o, ik heb het zo slecht. O, o, wat ben ik zielig’. Altijd een ander hun problemen laten oplossen. Nou, ze krijgen mooi niks. Ik maak dat ding schoon en verpats het kreng, net als tantes juwelen. Zeg, wacht’ns even. Waar zijn die, verdikkie? Ze lagen toch in haar dressoir? Zou ...?